5 tom paruzyjny – wykład XI – str. 277
Święty Duch pojednania – rozpatrzenie przypuszczalnych zastrzeżeń
w takich sprawach: Paweł otrzymał w nocy widzenie. Zobaczył stojącego Macedończyka, który prosił: „Przepraw się do Macedonii, a ratuj nas”. Zaraz po tym widzeniu udali się do Macedonii, „będąc tego pewni, iż ich Pan powołał, aby im kazali Ewangelię” (werset 9). Te różnorodne wydarzenia wskazują nam, że Boskie sposoby nauczania i prowadzenia w tamtych dniach nie różniły się wiele od tych, których używa obecnie, kierując swoimi sługami. Wszystkie tego rodzaju pośrednie, nieosobiste wskazówki są słusznie określone jako przychodzące od lub przez Pańskiego świętego ducha, czyli wpływ, moc. Gdyby wiadomość została przekazana przez anioła, tak jak stało się to, gdy Piotr przebywał w więzieniu (Dz.Ap. 5:19; 12:7) lub gdyby nasz Pan osobiście zwrócił się do Pawła, podobnie jak na drodze do Damaszku (Dz.Ap. 9:4; 1Kor. 15:8), to nie zostałoby to przypisane świętemu duchowi, czyli mocy Pańskiej, lecz samemu Panu lub aniołowi.
„DUCH ŚWIĘTY PO MIASTACH ŚWIADCZY, POWIADAJĄC,
ŻE MNIE WIĘZIENIE I UCISKI CZEKAJĄ”
– DZ.AP. 20:23 –
Nic nie wskazuje tutaj na konieczność istnienia osoby ducha świętego. Wręcz przeciwnie: aby pokazać, w jaki sposób duch święty powiadomił Pawła o czekającym go w Jeruzalemie więzieniu, zwróćmy uwagę na opis jednego z takich świadectw w Cezarei. W tamtejszym zborze był człowiek o imieniu Agabus, który posiadał powszechny wówczas dar prorokowania. Czytamy: „Ten przyszedłszy do nas, i wziąwszy pas Pawła a związawszy sobie ręce i nogi, rzekł: To mówi Duch Święty: Męża, którego jest ten pas, tak zwiążą w Jeruzalemie Żydowie, i podadzą go w ręce poganom” – Dz.Ap. 21:11. Przyjaciele apostoła z początku próbowali go nakłonić, by nie szedł do Jerozolimy, on jednak stwierdził, że nie zamierza w żaden sposób sprzeciwiać się Pańskiemu planowi względem swojej osoby; powiedział też, że jest gotów nie tylko na więzienie, ale i na śmierć w Jerozolimie – dla imienia Pana Jezusa.