5 tom paruzyjny – wykład XI – str. 279
Święty Duch pojednania – rozpatrzenie przypuszczalnych zastrzeżeń
jakoby duch święty był jakąś inną osobą, a także pokazuje, że dzieła tego dokonał Pan przez swego świętego ducha. Ci starsi Kościoła poświęcili się Pańskiej służbie i zostali wybrani na sług, nauczycieli, starszych Kościoła, gdyż pod kierownictwem świętego ducha byli szczególnie odpowiedni i utalentowani – zgodnie z wolą, czyli duchem, zamysłem, zamiarem Bożym. Chociaż zostali powołani na te urzędy przez ludzi będących narzędziami, przyjęli ten wybór jako Boskie kierownictwo i naznaczenie, w stosowny sposób traktując odpowiedzialność związaną z danym stanowiskiem.
DUCH ŚWIĘTY NAUCZYCIELEM
„Ale nam to Bóg objawił przez Ducha swojego; albowiem duch wszystkiego się bada, i głębokości Bożych. (…) O których wam też mówimy, nie temi słowy, których ludzka mądrość naucza, ale których Duch Święty naucza” – 1Kor. 2:10,13 i kontekst.
Ten werset stanowi dowód – zgodnie z naszymi poprzednimi myślami – że święty duch, czyli zamysł Boży, przyjęty przez Jego dzieci, umożliwia ich umysłom zrozumienie Jego planu. Jedynie wchodząc do stanu harmonii z Bogiem poprzez Jego Słowo Prawdy i przez ducha prawdziwego znaczenia tego Słowa jesteśmy w stanie zrozumieć głębokie rzeczy Boże. Zauważmy, że apostoł przeciwstawia tutaj działającego w nas „ducha, który jest z Boga” „duchowi tego świata”, mieszkającemu w cielesnym człowieku i wywierającemu nań wpływ. Nie ma wątpliwości, że duch tego świata nie jest osobą, lecz światowym umysłem, wpływem czy też usposobieniem! Podobnie i duch Boży wśród ludu Pańskiego nie jest osobą, lecz świętym zmysłem, wpływem lub znajdującym się w nich Bożym usposobieniem.
„RZECZY, KTÓRE SĄ DUCHA BOŻEGO”
„Ale cielesny człowiek nie pojmuje tych rzeczy, które są Ducha Bożego; albowiem mu są głupstwem, i nie może ich poznać, przeto, iż duchownie bywają rozsądzone” – 1Kor. 2:14.
Jest to bardzo mocne stwierdzenie, całkowicie zgodne ze wszystkim,