3 tom paruzyjny – wykład VI – str. 217
Dzieło Żniwa
Środek tygodnia dla tamtego przymierza wypadł w roku 33 n.e. Jest to data odrzucenia Izraela jako systemu narodu-kościoła, która zaznaczona została śmiercią naszego Pana na krzyżu i wypowiedzianymi przez Niego tuż przed śmiercią słowami: „Oto wam dom wasz pusty zostanie”. W równoległości odpowiada to odtrąceniu od łaski i upadkowi sekciarskich systemów zwanych chrześcijaństwem albo „Babilonem”, co stało się w 1878 roku.
Druga połowa tygodnia dla przymierza izraelskiego (3 1/2 roku, od 33 do 36 r. n.e.) to okres, w którym łaska nie była udzielana ani narodowi, ani sekcie, lecz poszczególnym jednostkom, zapewniając Izraelitom (nie tak jak poprzednio za pośrednictwem nominalnego kościoła, lecz indywidualnie, jeśliby to przyjęli) dostęp do wszystkich łask i szczególnych przywilejów wynikających z Przymierza Abrahamowego aż do momentu zakończenia siedemdziesięciu symbolicznych tygodni, do kresu ich łaski, wyznaczonego przez udzielenie łaski Korneliuszowi i poganom w ogólności. W równoległości zatem na czas obecny, okres 3 1/2 roku od kwietnia 1878 roku, kiedy to tak zwane chrześcijaństwo, czyli „Babilon”, zastało odtrącone od łaski, do października 1881 roku był końcowym okresem łaski wysokiego powołania udzielanej pojedynczym wierzącym. Tak więc ogólne „powołanie” (łaska Wieku Ewangelii) zakończyło się w październiku 1881 roku, tak jak analogiczna data października 36 r. n.e. oznaczała koniec łaski żydowskiej.
Żydowska łaska polegała na tym, że Izraelowi zaproponowany został (wyłączny) udział w Królestwie. Przyrodzone potomstwo Abrahama zostało zaproszone do skorzystania z przywilejów i możliwości wynikających z Przymierza Zakonu. Wraz z zakończeniem tygodnia ich przymierza owo powołanie – łaska, albo przywilej – ustało zupełnie i na zawsze. Łaska ewangeliczna polegała zaś na zaoferowaniu Królestwa (wyłącznie) tym, co wierzą w Chrystusa – „wysokiego powołania” tym, którzy pod Przymierzem Łaski zostali pojednani z Bogiem i mogą skorzystać ze sposobności stąd wynikających (i stać się „nasieniem” Abrahamowym, które ma błogosławić świat) przez wzięcie udziału z Jezusem Chrystusem,