3 tom paruzyjny – wykład VI – str. 223
Dzieło Żniwa
przez Boga dla tych, którzy poświęcili się i zostali przyjęci (1 Kor. 2:6-16). Bóg zaś jest zbyt miłosierny i zbyt sprawiedliwy, aby wzbudzał w sercu nadzieje, które nie mogą być urzeczywistnione. Spłodzenie z ducha przez Słowo Prawdy oznacza narodzenie do życia duchowego, chyba żeby ktoś jako spłodzony okazał się niegodny – niewierny. „Przetoż nie odrzucajcie ufności waszej, która ma wielką zapłatę.”
JEDENASTA GODZINA
Mat. 20:1-16
Przypowieść ta zdaje się dostarczać szczególnej lekcji dotyczącej naszego czasu. Robotnikami są gorliwe i poświęcone dzieci Boże, które przez cały Wiek Ewangelii – „dzień” z przypowieści – wiernie wykorzystują swój czas i energię, nie w służbie samemu sobie czy mamonie, ale w służbie Bożej. Robotnicy wyobrażają więc tylko tych, którzy są wierni, z których każdy otrzyma tę samą zapłatę – zaszczyty Królestwa, symbolizowane przez „grosz”.
Ogólny charakter powołania i potrzeba pracowników, ukazane są w fakcie czterokrotnego najmowania robotników – wcześnie rano, o godzinie dziewiątej, w południe oraz o godzinie trzeciej po południu. Jednakże tylko na początku udzielona była dokładna, wyraźna informacja o wysokości wynagrodzenia – wtedy to gospodarz „umówił się” z robotnikami, że będzie płacił jeden grosz za służbę. I tak, w pierwotnym Kościele dokładnie rozumiano obietnicę Królestwa, która później przeważnie nie była już zauważana ani wyraźnie głoszona. Żyjący członkowie Kościoła Chrystusowego zatrudnieni w winnicy w dowolnym momencie Wieku Ewangelii reprezentują wszystkich robotników. Szczególną cechą tej przypowieści jest klasa pracowników przyjętych na służbę Panu o „jedenastej [ostatniej] godzinie”, gdy praca tego dnia była już prawie zakończona. Pragną oni zaangażować się na służbę Mistrza, jednakże zbyt późno, po zakończeniu ogólnego powołania.