Powrót naszego Pana – str. 46
wysoko nad wszystkie księstwa, zwierzchności, mocy i państwa; czyni ich uczestnikami najwyższej Boskiej natury z jej cudownym przymiotem – nieśmiertelnością, czyli posiadaniem żywota w samym sobie – 2Piotra 1:4.
Tym, którzy badają ten przedmiot jeden punkt szczególnie zdaje się być niejasny, to jest zmartwychwstanie naszego Pana. Przedstawiają fakt, że Chrystus po zmartwychwstaniu objawił się w ludzkim ciele mającym kości. Z tego wnoszą, że dotąd posiada to samo ciało, kości i te same znaki męki. Rozważając wtóre przyjście Chrystusa prawie wszyscy spodziewają się, iż znowu przyjdzie w ciele ludzkim, „mniejszym od aniołów”. Takie oczekiwanie jest mylne i udowodnimy to Pismem Św., że Pan nasz po swoim zmartwychwstaniu był duchem, a Jego objawienia się swym uczniom w różnych postaciach ludzkich były zupełnie podobne do tych objawień, którymi się objawiał zanim stał się człowiekiem. Chwała, którą miał u Ojca, zanim świat powstał była chwałą istoty duchowej. Na przykład: Pismo Św. nam mówi, że Pan i dwóch Aniołów okazali się Abrahamowi i Sarze w postaci ludzkiej z ciałem, krwią i kośćmi, w zwyczajnej odzieży, zaznacza także, że jedli i rozmawiali z Abrahamem. Innym razem ukazał się Pan Mojżeszowi już nie w ciele ludzkim, lecz „w płomieniu ognistym” w krzaku, który zdawał się płonąć i z tego krzewu mówił do Mojżesza. W dawnych czasach tego rodzaju objawienia miały na celu przedstawienie i zakomunikowanie ludziom Boskich wyroków, lecz ten rodzaj oznajmiania woli Bożej ustał od czasu, kiedy Boskie objawienie zostało uzupełnione, tak, żeby człowiek Boży był dostatecznie zaopatrzony we wszelkiego rodzaju instrukcje, by nie potrzebował specjalnego poselstwa ani objawienia – 2Tym. 3:17.