3 tom paruzyjny – wykład V – str. 129
Czas Żniwa
– wnosząc tym samym swój udział do „bitwy wielkiego dnia Boga Wszechmogącego” – podkopując i ostatecznie doprowadzając do upadku wszystkich tak zwanych „narodów chrześcijańskich”. „Królestwa tego świata” będą całkowicie nieświadome istotnej przyczyny swego upadku, nawet wtedy, gdy będą miażdżone przez Królestwo Boże. Dopiero przy końcu „dnia gniewu” ich oczy wyrozumienia zostaną otwarte, tak iż dostrzegą świtanie nowej dyspensacji i dowiedzą się, że Immanuel ujął potężną władzę oraz rozpoczął swe chwalebne i sprawiedliwe królowanie.
Oprócz tego, że proroctwa harmonijnie i z matematyczną precyzją wskazują, że rok 1874 jest datą wtórej obecności naszego Pana, jesteśmy wprost zasypywani potwierdzeniami innego rodzaju. Wyraźnie rozpoznaliśmy w obecnym czasie, że wypełniły się pewne szczególne znaki przepowiedziane przez naszego Pana i apostołów. Zauważamy, że istotnie przyszedł obiecany Eliasz, że odrzucono jego nauczanie dokładnie tak, jak to zostało przepowiedziane i że dlatego musi nastąpić czas wielkiego ucisku. Pojawił się także przepowiedziany człowiek grzechu – Antychryst, i wykonał to, co było napisane o jego długim i strasznym królowaniu, odjętym od niego dokładnie w „czasie naznaczonym” (1799). Odpowiednio wcześniej, przed rokiem 1874, zostało także wykonane dzieło oczyszczenia Świątnicy, aby „sporządzić Panu lud gotowy” – lud oczekujący w poświęceniu na Jego przyjście, podobnie jak i przed pierwszym przyjściem lud został przygotowany na przyjęcie Mesjasza.
Uważamy także, iż data 1874 roku pozostaje w zgodności z proroctwem Daniela (12:1), który umieszcza przyjście „Michała” w „Czasie Końca” – tj. pomiędzy rokiem 1799 a 1914 – jako przyczynę i zwiastuna wielkiego czasu uciśnienia. Gdy w ciągu siedemdziesięciu pięciu lat „Dnia Przygotowania” rozwinęły się stosowne warunki sprzyjające rozpoczęciu wielkiego dzieła, Mistrz wkroczył na scenę – cicho „bez zewnętrznych objawów” – „tak jako” odszedł. W ciągu zaś pozostałych