Powrót naszego Pana – str. 55
„BŁOGOSŁAWIENI UMARLI, KTÓRZY UMIERAJĄ” – Obj. 14:13
Kto zrozumiał dobrze zmartwychwstanie Chrystusa Pana, które nastąpiło w kilka dni po Jego figuralnym wjeździe do Jeruzalem, jako Króla Izraelskiego, ten może zauważyć piękne podobieństwo przez porównanie zmartwychwstania Kościoła, jako „Ciała Chrystusowego” wkrótce po ujęciu chwały i władzy jako Króla narodów, na wiosnę w 1878 roku. A nie tylko to, lecz i księga Objawienia, w opisaniu widoku, który przypada na on czas i początku „żniw” Wieku Ewangelii pokazuje „podobnego do Syna Człowieczego, który miał na głowie swojej koronę złotą i w ręce swojej sierp ostry”, rozpoczynającego Żniwo Wieku Ewangelii i tamże znajdujemy to ważne objaśnienie: „Błogosławieni są odtąd umarli, którzy w Panu umierają; zaprawdę mówi Duch, aby odpoczywali od prac swoich, a uczynki ich idą za nimi” – Obj. 14:13, 14, 16.
To miejsce Pisma Św. bywa przez teologów fałszywie tłumaczone tak, że jego właściwe znaczenie nie może być zrozumiałe tym, którzy nie mają w tym względzie wyćwiczonego zmysłu rozeznawczego. Ten tekst znaczy, iż od początku „żniw” Wieku Ewangelii rozpoczętych przez ukoronowanego żniwiarza (na wiosnę w 1878 r.) spływa szczególniejsze błogosławieństwo, którego nie można było przypisać innej klasie. Od tej szczególniejszej pory, jeżeli kto z tej uprzywilejowanej klasy umiera, to jest obdarowany taką łaską i błogosławieństwem, jakie żaden z poprzednich członków tej klasy nie był obdarzony, to jest, że śmierć nie przeszkadza ich rozpoczętej pracy, którą będą mogli dalej prowadzić bez trudu i znoju w bardziej przyjaznych warunkach.