3 tom paruzyjny – wykład X – str. 366
Świadectwo kamiennego świadka i Proroka Bożego, Wielkiej Piramidy w Egipcie
Jeśli zatem przyjmujemy, że rok 1881 jest jasno zaznaczoną datą zamknięcia szczególnego powołania i łaski Wieku Ewangelii, a jednocześnie oznacza on początek udostępniania światu błogosławieństw restytucyjnych, jeśli uznajemy, że dolne zakończenie „Studni” również wyznacza tę datę (1881), to odkryjemy coś interesującego mierząc wstecz od tego punktu wzdłuż „Korytarza Wejściowego” do pierwotnego Wejścia do Piramidy. Odległość ta wynosi 3826 cali piramidalnych, wyobrażających 3826 lat. Jeśli nasze przypuszczenia byłyby słuszne, to na 3826 lat przed 1881 r. n.e. powinno było mieć miejsce jakieś istotne wydarzenie. Przeglądając historyczne zapisy Słowa Bożego w poszukiwaniu ważnego zdarzenia, które zaszłoby w tym czasie, przekonujemy się o słuszności naszych przypuszczeń. Dokładnie 3826 lat przed 1881 r. n.e., to jest w 1945 r. p.n.e., Izaak, symboliczne nasienie obietnicy, stał się dziedzicem wszystkich dóbr swego ojca Abrahama, uzyskując prawo błogosławienia swym wszystkim braciom – Ismaelowi, synowi Hagary (symbol narodu izraelskiego) oraz wielu synom Ketury, drugiej żony Abrahama (wyobrażającym cały świat).
Tak oto „Korytarz Wejściowy” od swego zewnętrznego krańca w dół do miejsca, w którym krawędź korytarza łączy się ze „Studnią”, wyznacza według zamiennika cal-rok długość okresu od dnia, w którym symboliczny Izaak (który jest symbolicznie odbiorcą obietnicy błogosławienia świata) stał się dziedzicem wszystkiego w 1945 r. p.n.e., do 1881 r. n.e., kiedy błogosławieństwo miało rzeczywiście zstąpić na świat za sprawą rzeczywistego Izaaka – Chrystusa, dziedzica wszystkich rzeczy (Gal. 3:16,29).
A oto sposób, w jaki obliczyliśmy długość okresu od daty przejęcia dziedzictwa przez Izaaka i uzyskania w związku z tym prawa do błogosławienia swych braci, do roku 1881 n.e. Izaak wszedł w posiadanie swego dziedzictwa w momencie śmierci swego ojca Abrahama, co nastąpiło 100 lat po zawarciu Przymierza Abrahamowego (w momencie zawarcia Przymierza Abaraham miał 75 lat, a umarł w wieku 175 lat). Od zawarcia Przymierza do śmierci Jakóba upłynęły 232 lata,* a od czasu wejścia Izaaka w posiadanie swego dziedzictwa – 100 lat po zawarciu Przymierza – upłynęły 132 lata (232 odjąć 100). Do tego należy dodać 1813 lat od śmierci Jakóba do roku pierwszego w naszej rachubie lat i w ten sposób otrzymujemy datę 1945 r. p.n.e., kiedy to Izaak wszedł w posiadanie wszystkiego,
* Zob. Tom II str. 231, 232.