4 tom paruzyjny – wykład XII – str. 571
Wielkie proroctwo naszego Pana
końca Wieku Ewangelii – wydarzenia, których nie da się odnieść do końca, czyli żniwa Wieku Żydowskiego, gdyż w tamtym czasie się one nie wypełniły. Dwa z tych punktów wymagają szczególnego rozważenia.
Prorok Daniel (9:27) napisał, że Mesjasz, po tym, gdy zostanie „zabity” w połowie siedemdziesiątego tygodnia łaski przymierza, przez ustanowienie pozaobrazowych ofiar pojednania uczyni koniec ofierze palonej i ofierze śniednej, które wynikały z Zakonu. Następnie zaś, ze względu na panowanie obrzydliwości, wyleje On spustoszenie na tego, który ma być spustoszony (odrzucony naród), aż przyjdzie naznaczone przez Boga skończenie.
Wszystko to wypełniło się, gdy zniszczone zostało rzeczywiste państwo izraelskie. W tym czasie wypełniły się słowa naszego Pana: „Oto wam dom wasz pusty zostanie. Albowiem powiadam wam, że mię nie ujrzycie od tego czasu, aż rzeczecie: Błogosławiony, który idzie w imieniu Pańskim”. Od tego czasu ich religia stała się obrzydliwością, formą bez treści, znakiem ich odrzucenia od owej jednej ofiary za grzechy, którą zapewnił Bóg. Pozostając zaś pod przekleństwem, które sami na siebie ściągnęli (zatwardziałość – Mat. 27:25), szybko zdążali ku zniszczeniu, orzeczonemu i przewidzianemu przez Boga.
Proroctwo Daniela mówi jednak wiele na temat obrzydliwości spustoszenia w nominalnym duchowym Izraelu, której postawienie oznaczało ujęcie władzy przez papiestwo, wywierające wielki i zgubny wpływ na duchowy dom albo inaczej świątynię Boga, czyli Kościół Chrystusowy, powodując jego duchowe spustoszenie. Ten obrzydliwy system błędu miał istnieć aż do oczyszczenia klasy świątnicy, a co więcej, miał on cieszyć się ogromnym powodzeniem i doprowadzić wielu nominalnych, duchowych Izraelitów do odrzucenia ofiary okupowej, danej raz za wszystkich. Skutkiem rozpowszechnienia się wpływów tego systemu miało być spustoszenie odrzuconego chrześcijaństwa (zob. Dan. 11:31, 12:11 oraz Wykłady Pisma Świętego, Tom III, Rozdz. 4).