4 tom paruzyjny – wykład XII – str. 613
Wielkie proroctwo naszego Pana
UDZIELANIE POKARMU DLA CZELADZI
– MAT. 24:45-51; ŁUK. 12:42-46 –
„Któryż tedy jest sługa wierny i roztropny, którego postanowił pan jego nad czeladzią swoją, aby im dawał pokarm na czas słuszny? Błogosławiony on sługa, którego by, przyszedłszy Pan jego, znalazł tak czyniącego; Zaprawdę powiadam wam, że go nad wszystkimi dobrami swemi postanowi” – Mat. 24:45-51 (Łuk. 12:42-46).
Na podstawie tych słów można się domyślać, że w owym szczególnym czasie wskazanym przez proroctwo – a mianowicie w czasie Pańskiej obecności oraz w czasie zgromadzania wybranych – nasz Pan, wielki Sługa swego ludu, dokona wyboru jednego źródła pośredniczącego w udzielaniu pokarmu na czas słuszny, choć w pracy roznoszenia pokarmu dla „czeladzi” zostaną użyci także „współsłudzy”. Sługa ten jest jednak tylko szafarzem i może zostać w każdej chwili usunięty, gdyby zaniechał zupełnego i należytego uznawania w każdym szczególe Mistrza – wielkiego Sługi Bożego i Jego ludu, „Anioła przymierza”, Chrystusa.
Wierność wspomnianego szafarza (zarówno względem „Mistrza” jak i „współsług” oraz „czeladzi”) zostanie nagrodzona możliwością dalszego sprawowania jego szafarstwa. Dopóki służy on wiernie, może to czynić dalej, usługując domownikom wiary rzeczami nowymi i starymi – pokarmem na czas słuszny – aż do końca, przedstawiając kosztowne rzeczy, w które zaopatruje Bóg. Gdyby jednak okazał się niewierny, zostanie całkowicie usunięty ze stanowiska i wrzucony do ciemności zewnętrznych, gdy tymczasem inny prawdopodobnie zajmie jego miejsce na takich samych warunkach.
W naszym zrozumieniu nie oznacza to, że „ów sługa” czyli szafarz, użyty jako źródło pośredniczące w rozpowszechnianiu „pokarmu na czas słuszny” miałby być twórcą tego pokarmu. Nie będzie on także natchniony czy nieomylny. Przeciwnie, możemy być pewni, że ktokolwiek zostanie użyty przez Pana jako Jego przedstawiciel mający za zadanie rozdzielanie Prawdy, będzie on bardzo pokorny i skromny, jak również bardzo gorliwy w służbie dla chwały Mistrza, tak że nie przypisze on sobie autorstwa Prawdy, nie przywłaszczy jej sobie, lecz będzie jej gorliwie udzielał jako daru od swego Mistrza dla innych „sług” oraz „czeladzi”.