4 tom paruzyjny – wykład VIII – str. 390
Wołania Żeńców
Komisji Handlu i opracowanych przez sekretarza Chicagowskiej Komisji Handlu. Dane dotyczące eksportu oraz zbiorów krajowych pochodzą z waszego departamentu. Jestem zmuszony pominąć w tym zestawieniu Austro-Węgry, jako że nie posiadam danych dotyczących tego kraju z 1893 roku. Z tym wyjątkiem pozwalam sobie jednak przedstawić wykaz ukazujący wielkość produkcji pszenicy w najważniejszych krajach w roku 1893 w porównaniu z rokiem 1883.
. 1893 1883
Anglia 53 000 000 76 000 000
Francja 277 000 000 286 000 000
Rosja 252 000 000 273 000 000
Stany Zjednoczone 396 000 000 421 000 000
Niemcy 116 000 000 94 000 000
Włochy 119 000 000 128 000 000
Indie 266 000 000 287 000 000
Łącznie 1 479 000 000 1 565 000 000
Na tej podstawie można się przekonać, że w roku 1893 najwięksi producenci pszenicy zebrali o 86 000 000 buszlis pszenicy mniej niż dziesięć lat wcześniej, podczas gdy według waszych danych produkcja w Argentynie zwiększyła się w tym samym okresie jedynie o 60 000 000 buszli. W roku 1871 Wielka Brytania wyprodukowała 116 000 000 buszli pszenicy, zaś w roku poprzedzającym i następnym po 105 000 000 buszli, co daje średnią za trzy lata 109 000 000 buszli. Tymczasem zgodnie z danymi dostarczonymi przez specjalnego korespondenta zagranicznego Komisji Handlu rezydującego w Londynie wielkość zbiorów pszenicy w tym roku nieznacznie przekroczyła tam 48 000 000 buszli.
Jeśli prawdą byłoby stwierdzenie, że Stany Zjednoczone są wypierane przez konkurencyjnych producentów pszenicy, to zgodnie z logiką powinniśmy zauważyć spadek naszego eksportu do krajów europejskich. Tymczasem zaś eksport przed rokiem 1890 i w tym roku wynosił 119 000 000 buszli, w roku 1891 – 225 000 000 buszli, w 1892 – 191 000 000 buszli, w 1893 – 193 000 000 buszli oraz w roku 1894 – 164 000 000 buszli. Tak więc nie wydaje się jakoby prawdą było, że my zatrzymujemy naszą pszenicę, podczas gdy inne kraje się jej pozbywają. Fakty zaprzeczają takiemu stwierdzeniu
____________________
s – objaśnienia