5 tom paruzyjny – wykład XV – str. 426
„Okup za wszystkich” – jedyna podstawa pojednania
„Bo i Syn człowieczy nie przyszedł, aby mu służono, ale aby służył [innym], i aby dał duszę swą na okup za wielu” – Mar. 10:45. Mamy tutaj dowód, że pozostawienie chwały, jaką miał u Ojca i zmiana tej wyższej natury na ludzką nie były złożeniem życia naszego Pana jako okup, lecz jedynie przygotowaniem do tego dzieła, które było przed Nim. Potwierdza to również fakt, że zaraz po tym, jak osiągnął wiek męski według prawa, kiedy ukończył trzydzieści lat życia, natychmiast uczynił siebie żywą ofiarą, poświęcając swoje życie, składając je, co było przedstawione w Jego symbolicznym zanurzeniu przez Jana w Jordanie.
Wtedy właśnie, jak mówi apostoł, wypełniło się dawne proroctwo: „Oto idę (na początku ksiąg napisano o mnie,) abym czynił, o Boże! wolę twoją”. Przyszedł, aby czynić wolę Bożą, złożyć ofiarę za grzechy i dlatego wcześniej jej nie złożył. W tym akcie poświęcenia oddał siebie jako żywą ofiarę na służbę Bogu aż na śmierć. Zauważmy, że w tym momencie apostoł mówi, że znosi On obrazowe ofiary Przymierza Zakonu, aby móc ustanowić drugą, pozaobrazową, rzeczywistą ofiarę za grzech, swoją własną śmierć (jak również śmierć swoich członków) dla zapieczętowania Nowego Przymierza pomiędzy Bogiem a ludźmi przez samego siebie, Pośrednika Nowego Przymierza. Nasz tekst mówi nam to samo – że to „człowiek Chrystus Jezus (…) dał samego siebie na okup za wszystkich” – a nie przedludzki Logos.
PIERWSZY ETAP PROGRAMU
Apostoł (Hebr. 2:5-9) przedstawia pokrótce cały plan Boży i zwracając uwagę na Boski plan restytucji ludzkości cytuje słowa proroka Dawida (Psalm 8:5-9) o tym, że Boski plan zakłada, iż ludzkość będzie ostatecznie doskonała, jako panująca na ziemi będzie miała kontrolę nad ziemią i nad żyjącymi na niej stworzeniami, a to w harmonii z prawami Boskiego Stworzyciela: „Lecz teraz jeszcze nie widzimy, aby mu [człowiekowi – jak wskazuje proroctwo] wszystko poddane było”.