5 tom paruzyjny – wykład XV – str. 443
„Okup za wszystkich” – jedyna podstawa pojednania
– choć, ściśle mówiąc, żadna śmierć nie jest naturalna. Zgodnie z naturą człowiek miał żyć: śmierć jest pogwałceniem prawa człowieka do istnienia, wynikającym z przestępstwa i związanego z nim „przekleństwa”, czyli wyroku.
Jeżeli chodzi o sprawiedliwość, Żydzi mogli zadać naszemu Panu śmierć w jakikolwiek inny sposób i wymagnia sprawiedliwości zostałyby równie dobrze zaspokojone. Konieczną rzeczą było oddanie Jego niewinnej duszy (istoty) jako zapłaty, to jest w zamian za winną duszę (istotę), której istnienie zostało utracone na skutek przestępstwa. Nie było konieczne – jeżeli chodzi o element okupu – zranienie ciała naszego Pana i literalne rozlanie, czyli wylanie krwi naszego Pana na ziemię. Zapłatą za grzech była śmierć, przerwanie istnienia i kiedy się to dokonało, kara została zapłacona.Ukrzyżowanie i przebity bok były wymagane z innych powodów.
Krew spadająca na ziemię u stóp ołtarza ofiarniczego symbolizowała to, że została kupiona nie tylko ludzkość, lecz również ziemia jako taka, że została ona pokropiona krwią. Wstyd i urąganie związane z publicznym ukrzyżowaniem jako złoczyńcy były konieczne, ponieważ nasz Niebiański Ojciec postanowił, aby posłuszeństwo naszego Pana było wypróbowane aż do końca; nie tylko, żeby sprawdzić czy będzie On chciał stać się człowiekiem, lecz również czy będzie chciał umrzeć jako cena okupu za człowieka, czyli jako zastępca człowieka, a dodatkowo, czy będzie chciał cierpieć aż do granic wzgardy i w ten sposób udowodnić w całej pełni, że jest godzien największego wywyższenia z ręki swojego Ojca.
Apostoł przedstawia tę sprawę w takim właśnie świetle; wyjaśniwszy nam bowiem, jak Pan opuścił niebiańską chwałę i stał się człowiekiem, dodaje: „I postawą znaleziony jako człowiek, sam się poniżył, będąc posłusznym aż do śmierci, a to śmierci krzyżowej. Dlatego też Bóg nader go wywyższył, i darował mu imię [tytuł, honor, godność], które jest nad wszelkie imię” – z wyjątkiem imienia, czyli tytułu Ojca (Fil. 2:8,9; por. 1Kor. 15:27).
Każda wzmianka Pisma Świętego o usprawiedliwieniu z wiary