5 tom paruzyjny – wykład II – str. 40
Autor Pojednania
pod nogi jego. A ostatni nieprzyjaciel, który będzie zniszczony, jest śmierć. Bo wszystkie rzeczy [Ojciec] poddał pod nogi jego [Syna]. A gdy [Ojciec] mówi, że mu [Synowi] wszystkie rzeczy poddane są, jawna jest, że oprócz tego [Ojca], który mu [Synowi] poddał wszystkie rzeczy. A gdy mu [Synowi] wszystkie [ziemskie] rzeczy poddane będą, tedyć też i sam Syn będzie poddany temu [Ojcu], który mu [Synowi] poddał wszystkie rzeczy, aby był Bóg [Ojciec] wszystkim we wszystkich” – 1Kor. 15:25-28.
„SAMOISTNY”
Wszechmocny Bóg przyjął i oznajmił, że Jego imię jest „Jahwe”, co oznacza „Samoistny”, czyli „Nieśmiertelny”. Czytamy więc Jego słowa skierowane do Mojżesza: „Ja objawiłem się Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi jako Bóg Wszechmocny [najwyższy, czyli najpotężniejszy Bóg], ale w imieniu moim, Jahwe, nie jestem poznany od nich” – 2Moj. 6:3. Od tego czasu Izrael nazywał Boga tym właśnie imieniem – Jahwe. W Starym Testamencie pojawia się ono setki razy, ale zostało w pewien sposób zakryte przed angielskim [oraz polskim – przyp. tłum.] czytelnikiem, gdyż przetłumaczono je błędnie jako „Pan”. Można go jednak łatwo rozpoznać [w Biblii King James – przyp. tłum.], ponieważ tam, gdzie odnosi się do świętego imienia Jahwe, zawsze drukowane jest wielkimi literami.
I tak w pierwszym przykazaniu, danym Izraelowi, Bóg powiedział: „Jam jest Jahwe, Bóg twój. (…) Nie będziesz miał bogów [potężnych] innych przede mną [równych mi]. (…) Bom Ja Jahwe Bóg twój, Bóg zawistny w miłości” – 2Moj. 20:2-5.
W innym miejscu Mojżesz stwierdza: „Słuchajże Izraelu: Jahwe, Bóg nasz, Jahwe jeden jest; będziesz tedy miłował Jahwe, Boga twego, ze wszystkiego serca twego, i ze wszystkiej duszy twojej, i ze wszystkiej siły twojej” – 5Moj. 6:4,5. To jest właśnie werset Pisma Świętego, który sam Pan Jezus określił jako istotę prawdy. Kiedy zapytano Go o największe przykazanie,