5 tom paruzyjny – wykład II – str. 73
Autor Pojednania
i odpoczniecie pod drzewem”. Wypowiedział te słowa myśląc, że wędrowcy to jedynie „trzej mężowie” (1Moj. 18:2-4).
Lot „skłonił się [sza-ka]” dwóm spośród tych samych trzech wędrowców (1Moj. 19:1).
Abraham „pokłonił się [sza-ka]” ludowi Kanaanu (1Moj. 23:7,12).
Izaak błogosławił Jakuba, mówiąc: „Niech ci się kłaniają [sza-ka] narodowie (…) niech ci się kłaniają [sza-ka] synowie matki twojej” – 1Moj. 27:29.
„Dawid schyliwszy się twarzą ku ziemi, pokłonił się [sza-ka]” królowi Saulowi (1Sam. 24:8).
Abigail „ukłoniła się [sza-ka] aż do ziemi” Dawidowi, a potem jego wysłannikom (1Sam. 25:23,41).
Kobieta z Tekoa prosiła o ratunek „upadłszy obliczem swem na ziemię, a pokłoniwszy się [sza-ka]” królowi Dawidowi. Podobnie uczynili Joab i Absalom (2Sam. 14:4,22,23).
„A gdy przyszedł Mefiboset (…) do Dawida, upadł na oblicze swe, i pokłonił się [sza-ka]” (2Sam. 9:6).
Na podstawie tych wersetów możemy wyciągnąć wniosek, że pierwsze przykazanie – „nie będziesz się im kłaniał [sza-ka], ani im będziesz służył” – nie było rozumiane i nie miało być rozumiane jako zakaz oddawania czci, hołdu itd. tym, którzy zajmowali wysokie stanowiska wśród ludzi. Żydzi nie popełniali także błędu, oddając cześć [sza-ka] aniołom, którzy przychodzili do nich z poselstwem w imieniu Jahwe. Taka cześć była dozwolona, nigdy jej nie zabraniano. Przykazanie natomiast jest ostrzeżeniem, by nie czcić obrazów rytych ani innych obcych bogów. Tego Jahwe nie mógł tolerować. Dlatego Żyd, który uznawał Jezusa za „posłanego od Boga” i oddawał Mu cześć i hołd, nie postępował niewłaściwie. Jest to jeszcze bardziej odpowiednie w przypadku tych, którzy uznają naszego Pana – zgodnie z Jego słowami – za Syna Bożego.
Możemy być pewni, że faryzeusze, który chcieli ukamienować naszego Pana, ponieważ nazwał siebie Synem Bożym, byliby bezgranicznie rozsierdzeni i nie tylko ukamienowaliby