5 tom paruzyjny – wykład VI – str. 136
Pośrednik Pojednania – syn Dawida i Pan Dawida
„KORZEŃ I RODZAJ ON DAWIDOWY” – OBJ. 22:16
W tych słowach naszego Pana, skierowanych do Kościoła, kryje się bardzo podobna myśl. Według ciała nasz Pan Jezus był przez swoją matkę synem, latoroślą, pędem, czyli potomkiem Dawida. Dzięki swojej ofierze niepokalanego życia stał się „korzeniem” Dawida, a zarazem jego Panem: słowo „korzeń” sugeruje bowiem nieco inną myśl niż słowo „Pan”. „Korzeń” Dawida oznacza pochodzenie, źródło życia i rozwoju Dawida.
Pismo Święte mówi, że Dawid był „różdżką z pnia Isajego”: jego ojciec był więc jego korzeniem, jeżeli chodzi o literalne pokolenia. Kiedy i jak Chrystus stał się korzeniem, czyli ojcem? Odpowiadamy, że nie wydarzyło się to wcześniej, niż „stał się ciałem” – kiedy stał się ciałem jako człowiek Jezus, przez swoją matkę spokrewnił się z rodem Adama (Hebr. 2:14-18). W tym pokrewieństwie był wobec Dawida „latoroślą”, a nie „korzeniem”. Jak i kiedy stał się „korzeniem”? Odpowiadamy, że w taki sam sposób i w tym samym czasie, kiedy stał się Panem Dawida: sposobem była śmierć, przez którą nabył prawo życia Adama i całego jego potomstwa, w tym prawa Dawida; ów czas nastał wtedy, kiedy został wzbudzony z umarłych – Odkupiciel Adama, Odkupiciel całego rodzaju, a zatem i Odkupiciel Dawida.
Dlatego więc ani Logos w przedludzkiej egzystencji, ani człowiek Jezus nie był Panem Dawida ani Korzeniem Dawida, lecz dopiero zmartwychwstały Mesjasz. Kiedy Dawid w duchu (czyli wypowiadając się w proroczym duchu czy też natchnieniu) nazwał Jezusa Panem, mówiąc: „Rzekł Jahwe Panu [Jezusowi] memu: Siądź po prawicy mojej” itd., nie miał na myśli ofiarowującego samego siebie „człowieka Chrystusa Jezusa”, który jeszcze nie dokończył swojej ofiary, lecz Jezusa – zwycięzcę, Pana życia i chwały, „pierworodnego z umarłych, i książęcia królów ziemi” (Obj. 1:5). O Nim właśnie pisał Piotr: „Tego Bóg wzbudził dnia trzeciego (…) Pana wszystkiego” – Dz.Ap. 10:36,40. Również o Nim Paweł powiedział, iż przy swoim wtórym przyjściu okaże się jako „król królujących, i Pan panujących”* (1Tym. 6:15).
____________________
* Zob. str. 78