5 tom paruzyjny – wykład VII – str. 150
Pośrednik Pojednania – „Syn Człowieczy”
wywyższony nie tylko do chwały, którą miał u Ojca przed założeniem świata, lecz do chwały jeszcze wspanialszej, daleko ponad anioły, zwierzchności i moce – do boskiej natury, do miejsca po prawicy, do miejsca łaski, majestatu na wysokościach.
Przeczytajmy uważnie kilka wersetów, w których nasz Pan używa tego tytułu:
„Pośle Syn człowieczy Anioły swoje” w czasie żniwa Wieku Ewangelii (Mat. 13:41).
„Tak będzie i przyjście [obecność] Syna człowieczego” – podczas żniwa, przy końcu obecnego wieku (Mat. 24:27,37).
„A gdy przyjdzie Syn człowieczy w chwale swojej, i wszyscy święci Aniołowie z nim” (Mat. 25:31).
„Syn człowieczy wstydzić się zań będzie, gdy przyjdzie w chwale Ojca swego” (Mat. 8:38).
„Cóż, gdybyście ujrzeli Syna człowieczego wstępującego, gdzie był pierwej?” (Jan 6:62).
„Który zstąpił z nieba, Syn człowieczy” (Jan 3:13).*
Powyższe wersety wskazują, że „Syn Człowieczy” to Pan chwały, a także człowiek Chrystus Jezus, który dał samego siebie oraz Logos w przedludzkiej egzystencji, który zstąpił z nieba i stał się ciałem. Nie ma wątpliwości, że Żydzi nie interpretowali tytułu „Syn Człowieczy” jako syn Józefa, czyli – w potocznym znaczeniu – syn człowieka, syn, który otrzymał życie od ojca – człowieka. Potwierdzeniem tego jest zadane przez nich pytanie: „Myśmy słyszeli z zakonu, iż Chrystus trwa na wieki; a jakoż ty mówisz, że musi być podwyższony Syn człowieczy? i któryż to jest Syn człowieczy?” – Jan 12:34. Wyrażenie „Syn człowieczy” oznaczało dla Żydów długo wyczekiwanego przez nich Mesjasza; swoje nadzieje opierali oni na słowach Daniela (7:13,14): „Widziałem też w widzeniu nocnem, a oto przychodził w obłokach niebieskich podobny synowi człowieczemu, a przyszedł aż do Starodawnego, i przywiedziono go przed obliczność jego. I dał mu władzę
____________________
* W najstarszych manuskryptach nie ma „który jest w niebie”.