5 tom paruzyjny – wykład VII – str. 157
Pośrednik Pojednania – „Syn Człowieczy”
różnią się między sobą w zależności od czasów, okoliczności i warunków. Ponieważ zacytowany powyżej werset odnosi się do naszego Pana Jezusa przy Jego pierwszym przyjściu, rozumiemy, iż nie spełniał On warunków, by stać się ideałem dla Żydów. Jest to znakomicie widoczne w sytuacji, gdy Piłat mówi o Nim „Oto człowiek”, a rozjuszeni Żydzi wołają: „Ukrzyżuj go! Ukrzyżuj go! Nie mamy króla, tylko cesarza!”
Musimy pamiętać, że w czasie Jego pierwszego przyjścia naród żydowski był pod okupacją, pod rzymskim jarzmem i że był „deptany od pogan” od ponad sześciuset lat. Nie powinniśmy też zapominać o nadziejach Izraela, poczętych z Boskich obietnic danych Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi, powtarzanych przez wszystkich proroków; według ich słów we właściwym czasie Bóg miał zesłać im Pomazańca, Prawodawcę większego niż Mojżesz, Wodza większego niż Jozue, Króla większego niż Dawid czy Salomon. Powinniśmy pamiętać, że w tamtym czasie Izrael spodziewał się Mesjasza odpowiadającego żydowskiemu ideałowi: jak zostało zapisane, wszyscy oczekiwali Mesjasza. Kiedy jednak Jezus został ogłoszony tym spodziewanym Mesjaszem, Jego pojawienie się było tak różne od wszystkiego, na co czekali, że ich dumne serca wstydziły się Go; w pewnym sensie odwracali od niego swoje twarze – odwracali się tyłem – szczególnie przywódcy i zacniejsi członkowie tego narodu; za ich przykładem poszła reszta pospólstwa (Łuk. 3:15).
Oczekiwali oni wielkiego wodza, wielkiego króla i wielkiego prawodawcy w jednej osobie, pełnego godności, wyniosłości, ambicji, dumy, własnej woli – pysznego i przewodzącego tak w słowie, jak i w uczynku. Taki był ich ideał, jeżeli chodzi o niezbędne cechy króla, który podbiłby świat i uczynił Izrael narodem panującym. Żydzi widzieli dumę, wyniosłość i arogancję Heroda, wyznaczonego przez rzymskiego cesarza, aby był ich królem; obserwowali rzymskich generałów, zarządców, setników itd., wyobrażając sobie, że cesarz rzymski musi być jeszcze wspanialszym uosobieniem tych cech, co pozwoliło mu objąć panowanie nad całym imperium.