5 tom paruzyjny – wykład VIII – str. 172
Droga Pojednania – Święty Duch Boży
„Sodomie w on dzień lżej będzie, niż onemu miastu” – Łuk. 10:12.
„A ona mniemając, że to był ogrodnik, rzekła mu” – Jan 20:15.
„A to wiedzcie, że gdyby wiedział gospodarz” – Mat. 24:43.
„Nie za tym, mówię, aby się kto modlił” – 1 Jan 5:16.
„I stało się z onych dni dnia jednego” – Łuk. 20:1.
„A był sabat onego dnia” – Jan 5:9.
„Uzdrowiony jest on młodzieniec od onejże godziny” – Mat. 17:18.
Nierzadko zdarza się, że cecha lub rodzaj posiadacza przypisywane są posiadanej własności; ponieważ więc Niebiański Ojciec uważany jest za istotę rodzaju męskiego, Jego moc, Jego duch, Jego wpływ i Jego charakter powinny być również opisywane w formie męskiej. Często zdarza się, że obiekty, które same w sobie są rodzaju nijakiego [w języku angielskim – przyp. tłum.], określane są jako męskie lub żeńskie w zależności od tego, czy są silne i aktywne, czy też bierne i delikatne. Dlatego właśnie [w języku angielskim – przyp. tłum.] Słońce jest traktowane jako obiekt rodzaju męskiego, zaś Księżyc – żeńskiego. Gdyby więc nie ogólne niezrozumienie przedmiotu i akceptowana przez większość myśl, że duch święty jest osobą, (a nie jedynie Boskim duchem, wpływem czy też mocą – duchem Ojca), to nie krytykowalibyśmy użycia męskich zaimków osobowych w odniesieniu do ducha świętego, ponieważ Bóg jest uznawany również za istotę rodzaju męskiego, jako Autor i źródło życia i błogosławieństwa. Nie pomijajmy zatem faktu, że użycie zaimków osobowych nie świadczy o tym, iż święty duch Boży jest jeszcze jedną istotą odrębną od Ojca i Syna – jeszcze jednym Bogiem. Święty duch, czyli wpływ, jest duchem i wpływem Ojca, a także i Syna, ponieważ są Oni jednością pod względem celu i wpływu.
ZNACZENIE SŁOWA „DUCH”
Powstaje więc słuszne pytanie: jaki sens czy też znaczenie wiąże się ze słowami „duch święty”, używanymi w Biblii?