5 tom paruzyjny – wykład IX – str. 244
Chrzest, świadectwo i pieczęć Ducha Pojednania
jak i ci, którzy bywają uświęceni, z jednego są wszyscy [jednego ducha, jednego umysłu, spłodzeni z ducha prawdy]; z tego powodu nie wstydzi się nazywać ich braćmi” – Hebr. 2:11 nb. W ten właśnie sposób jesteśmy „obmyci, uświęceni i usprawiedliwieni w imieniu Pana Jezusa Chrystusa i w Duchu Boga naszego” – w duchu prawdy.
BĄDŹCIE NAPEŁNIENI DUCHEM
„Bądźcie napełnieni duchem, rozmawiając z sobą przez psalmy, i hymny, i pieśni duchowne, śpiewając i grając w sercu swojem Panu, dzięki czyniąc zawsze za wszystko” – Efez. 5:18-20.
Werset ten wskazuje, że lud Boży może posiadać mniejszy lub większy stopień zupełności Jego ducha. Aby doń należeć, muszą posiadać miarę Jego ducha, gdyż „jeśli kto Ducha Chrystusowego nie ma, ten nie jest jego” (Rzym. 8:9). Od nas, od naszego korzystania z zapewnionych przez Boga środków, zależy w znacznej mierze to, w jakim stopniu możemy być napełnieni Jego duchem i usposobieniem, Jego wpływem – duchem, czyli wpływem Jego Prawdy, którą objawił właśnie w celu uświęcenia naszego serca i życia, a zarazem oddzielenia nas od tych, którzy mają ducha tego świata.
Ani ten, ani jemu podobne wersety nie zawierają myśli o duchu świętym jako osobie. Wręcz przeciwnie: gdyby opisywały one osobę, to nielogiczne byłoby napominanie osoby otrzymującej tego ducha, by napełniła się nim w mniejszym lub większym stopniu. Osoba, która jest w stanie gdzieś wejść, sama dokonuje aktu napełnienia. Jeżeli jest wielka, to wypełni bardziej, jeżeli mała – wypełni mniej. Jeżeli ducha świętego potraktujemy jako osobę, jednego z trzech Bogów trójcy, równego Najwyższemu, to trudno przypuszczać, że pomieściłby się w niewielkim jestestwie niedoskonałego człowieka lub jeszcze, że mógłby nie wypełnić jego maleńkiego serca. Prawidłowe zrozumienie ducha jako Boskiej mocy i wpływu sprawia, że napomnienie apostoła staje się całkowicie logiczne. Powinniśmy nadal starać się o napełnienie świętym umysłem,