5 tom paruzyjny – wykład XI – str. 264
Święty Duch pojednania – rozpatrzenie przypuszczalnych zastrzeżeń
„DUCHA NIE ZAGASZAJCIE”
1Tes. 5:19
Zagaszanie czy gaszenie wiąże się najczęściej z ogniem lub ze światłem. Greckie słowo, które tutaj oddano jako „zagaszać”, pojawia się w Nowym Testamencie osiem razy i w każdym przypadku odnosi się do ognia lub do światła. Rozumiejąc tę myśl, pamiętajmy również, że ponieważ posiadamy świętego ducha, czyli Boży umysł, który nas oświeca, jesteśmy nazywani „światłością świata” (Mat. 5:14). Apostoł chciał więc powiedzieć, że jeżeli duch tego świata zwiedzie nas do światowości, to nastąpi w nas zagaszenie, stłumienie światła świętego ducha, czyli umysłu, promieniującego również na innych. Jest to również zgodne ze słowami naszego Pana: „Jeśli tedy światłość, która jest w tobie, ciemnością jest [została zagaszona], sama ciemność jakaż będzie?” – Mat. 6:23.
„A NIE ZASMUCAJCIE DUCHA ŚWIĘTEGO BOŻEGO,
KTÓRYM ZAPIECZĘTOWANI JESTEŚCIE NA DZIEŃ ODKUPIENIA”
– EFEZ. 4:30 –
Pieczętowanie to oznaczanie, naznaczanie. Dzieci tego świata można rozpoznać po pewnych oznakach, zaś dzieci Boże, Nowe Stworzenia w Chrystusie, po innych oznakach, czyli charakterystycznych cechach. Oznaką tej pierwszej klasy jest duch (umysł, usposobienie, wola) świata; w przypadku drugiej spośród wspomnianych klas pieczęcią, czyli oznaką, jest duch (umysł, usposobienie, wola) Boży. Od momentu prawdziwego poświęcenia się Bogu dowody, oznaki, to jest zapieczętowanie, stają się widoczne zarówno w słowach, myślach, jak i zachowaniu. Oznaki te stają się coraz wyraźniejsze w miarę wzrastania nowego umysłu w łasce, znajomości i miłości. Innymi słowy, duch (umysł) Boży staje się naszym umysłem, czyli duchem, proporcjonalnie do ograniczania naszej ludzkiej woli, czyli ducha i podporządkowywania wszystkich spraw woli, czyli duchowi, Boga. W ten sposób apostoł napomina nas, abyśmy dopuszczali, abyśmy pozwalali,