5 tom paruzyjny – wykład XI – str. 268
Święty Duch pojednania – rozpatrzenie przypuszczalnych zastrzeżeń
Dlaczego w imieniu Jezusa? Ponieważ całe dzieło odkupienia i restytucji grzeszników, całe dzieło pojednania, zostało oddane Synowi, a święty duch Ojca jest drogą, za pośrednictwem której Syn udziela błogosławieństw nabytych za cenę Jego drogocennej krwi.
Kiedy święty duch Ojca zstąpił na naszego Pana w momencie Jego chrztu i poświęcenia, był rzeczywiście pocieszeniem, wielkim błogosławieństwem, ale oznaczał także dla Niego ofiarowanie wszelkich ziemskich celów i nadziei w zamiarze wypełnienia Boskiego planu. Gdyby umysł naszego Pana działał inaczej, gdyby postępował On według własnej woli i własnego dobra, to kierownictwo świętego ducha, zamiast pocieszenia, przyniosłoby Mu niepokój; Jego serce byłoby pełne niezadowolenia i buntu. Podobnie dzieje się w przypadku ludu Pańskiego: im lepiej cielesny człowiek poznaje umysł Pański, tym bardziej wzrasta w nim poczucie nieszczęścia i niepokoju, ponieważ sprzeciwia się on jego własnemu duchowi, umysłowi, czyli woli, i napomina go. Ale „Nowe Stworzenia w Chrystusie”, których wola jest martwa i które starają się poznać wolę Ojca i czynić ją, znajdują rzeczywiste pocieszenie w jasnym zrozumieniu Boskiej woli i planu oraz w kierownictwie Boskiej opatrzności w powiązaniu ze wskazówkami Słowa Bożego. Przynosi im to pokój, radość i zadowolenie nawet pośród ucisków i prześladowań. Apostoł wyraża podobną myśl w odniesieniu do Słowa Prawdy, którego ducha należy przyjąć i docenić, jeżeli rzeczywiście ma przynieść pocieszenie. Apostoł mówi: „Cokolwiek przedtem napisano, ku naszej nauce napisano, abyśmy przez cierpliwość i przez pociechę Pism nadzieję mieli” – Rzym. 15:4.
„NAPEŁNIENI DUCHEM ŚWIĘTYM”
„I napełnieni są wszyscy Duchem Świętym, a poczęli mówić innemi językami, jako im Duch on dawał wymawiać” – Dz.Ap. 2:4.
Ten werset opisuje dwojakie działanie ducha świętego: (1) Był to umysł, usposobienie, duch Boży, działający w uczniach