5 tom paruzyjny – wykład XI – str. 276
Święty Duch pojednania – rozpatrzenie przypuszczalnych zastrzeżeń
czyli zamysłu Bożego; dowiadujemy się również, że ta sama metoda została zalecona całemu Kościołowi i jest stosowana przez wiernych także i dziś: badanie Pisma Świętego w świetle Boskiej opatrzności. Wnioskuje on logicznie o zamyśle Bożym w tej sprawie, przytaczając to szczególne, opatrznościowe kierowanie Piotrem – wysłanie go do Korneliusza, pierwszego nawróconego spośród pogan, a potem cytując niespełnione proroctwo. Tak apostoł, jak i cały Kościół, przyjęli wynikający z tego wniosek jako naukę ducha świętego (zob. Dz.Ap. 15:13-18).
„ZAWŚCIĄGNIENI BĘDĄC OD DUCHA ŚWIĘTEGO,
ABY NIE OPOWIADALI SŁOWA BOŻEGO W AZJI”
– DZ.AP. 16:6 –
Użyte tutaj wyrażenie zdaje się sugerować powszechnie przyjmowaną myśl, że duch święty jest osobą, która przemawiała i zabraniała. Niemniej jednak rozpatrzenie tego wersetu wraz z całym kontekstem wykazuje, że jest on całkowicie zgodny ze wszystkim, co powiedzieliśmy na ten temat do tej pory; potwierdza on mianowicie, że duch święty jest świętym wpływem, czyli mocą Jahwe oraz naszego Pana, Jezusa Chrystusa, przez który wola Ojca i Syna przekazywana jest wierzącym – bez względu na to, jak w rzeczywistości to przebiega. Nie wiemy dokładnie, w jaki sposób apostoł i jego towarzysze zostali „zawściągnieni”, aby nie prowadzić dzieła głoszenia w Azji, ale najwyraźniej coś – jakieś niesprzyjające okoliczności – przeszkodziły im, nie pozwoliły im pójść do Azji. Nie jest ważne, jak się to stało; wynika z tej historii lekcja, że sam Bóg prowadził swoje dzieło, że kierunek i działanie apostołów podlegało Boskiej opatrzności; byli oni kierowani Pańskim duchem; używał On niewidzialnej mocy, by prowadzić ich jako swoich sług.
Możemy być w każdym razie pewni, że Pańskie kierownictwo było czymś więcej niż tylko wrażeniem, jakie zaistniało w umyśle apostoła. W kontekście omawianego wersetu znajdujemy przykład jednego ze sposobów postępowania ducha świętego