5 tom paruzyjny – wykład XI – str. 285
Święty Duch pojednania – rozpatrzenie przypuszczalnych zastrzeżeń
jeżeli chodzi o wasze uczucia i szacunek]”.
Widzimy więc, że apostoł nie mógł mieć na myśli, iż Kościół nie potrzebuje ludzkich nauczycieli, wręcz przeciwnie, uznawał on takich nauczycieli za narzędzia wybrane przez ducha świętego, „postanowione we zborze” dla tej właśnie służby. Cóż więc oznaczają słowa: „nie potrzebujecie, aby was kto uczył” oraz „to pomazanie uczy was o wszystkim”? Właściwą odpowiedź na te pytania znajdziemy studiując kontekst w świetle podanych już faktów.
Jak przypuszczają uczeni, list ten był napisany w roku 90 n.e. Do tego czasu chrześcijaństwo zdobyło już dość znaczną pozycję w świecie. Zgromadziło „resztkę” cielesnego Izraela, ściągając na siebie nienawiść i prześladowania ze strony ogromnej, zaślepionej większości tego narodu; było rozsiane w całym cywilizowanym wówczas świecie. Wiele szczegółów chrześcijaństwa odpowiadało greckim filozofom tamtych czasów, którzy starali się z nim połączyć i zostać filozoficznymi chrześcijanami oraz chrześcijańskimi filozofami – nadal trzymając się swoich filozofii, które, jak mówi apostoł Paweł, były „fałszywie nazwaną umiejętnością” (1Tym. 6:20). Ci filozofowie byli gotowi uznać Jezusa za dobrego człowieka i mądrego nauczyciela, ale nie za Syna Bożego, który opuścił duchową naturę, „kształt Boży” i „stał się ciałem”, aby w ten sposób zostać Odkupicielem człowieka i autorem wiecznego życia dla wszystkich, którzy będą Mu posłuszni. Nauczali oni jednak o przyszłym, wiecznym życiu i z zadowoleniem stwierdzili, że chrześcijanie uczą tego samego; różnica polegała na tym, że filozofowie (Platon i inni) głosili, iż owo wieczne życie jest ludzkim przymiotem, wrodzoną mocą ludzkości – nieśmiertelnością, zaś chrześcijanie nauczali, że wieczne życie nie jest czymś przyrodzonym, lecz darem Boga przekazanym przez Chrystusa, przeznaczonym tylko dla tych, którzy Go przyjmą (Rzym. 2:7; 5:15,21; 6:23; 2Kor. 9:15).
Filozofowie ci w praktyce mówili chrześcijanom: Cieszymy się, że poznaliśmy tak szacownych, rozumnych i wolnych ludzi. Wasz wielki nauczyciel, Jezus, z pewnością uczynił was wolnymi