5 tom paruzyjny – wykład XII – str. 310
Przedmiot pojednania – człowiek
Ktoś mógłby jednak zapytać: Czy nie jest możliwe, że Bóg wszczepił iskrę swojej nieśmiertelnej boskości w naszych pierwszych rodziców i w ten sposób ta iskra nolens volens przekazywana jest potomstwu? Sprawdźmy, co Pismo Święte mówi na ten temat, a czyniąc to, pamiętajmy, że nie ma oprócz tej Księgi innego objawienia danego komuś innemu i dlatego możemy wiedzieć wszystko, co na ten temat komukolwiek wiadomo. Co znajdujemy w zapisie Księgi Rodzaju? Zauważamy, że stwarzanie człowieka zostało w niej przedstawione o wiele bardziej szczegółowo niż stwarzanie innych zwierząt. Relacja ta została jednak spisana bardzo prostym językiem i nie zawiera najmniejszej wskazówki o przekazywaniu jakiejś nadludzkiej iskry istnienia. Według Księgi Rodzaju wyższość człowieka nad zwierzętami nie polega na posiadaniu jakiegoś innego rodzaju tchnienia, czyli ducha, lecz na posiadaniu wyższej formy, lepszego ciała, bardziej skomplikowanego organizmu – na tym, że został on obdarzony mózgiem umożliwiającym rozumowanie na poziomie daleko przewyższającym inteligencję innych zwierząt, niższych stworzeń. Dowiadujemy się, że właśnie pod tym względem człowiek został stworzony na cielesne podobieństwo swojego Stworzyciela, który jest istotą duchową (Jan 4:24).
DUCH CZŁOWIEKA
Jak już zauważyliśmy*, słowo „duch” tłumaczone jest z hebrajskiego ruach i greckiego pneuma; dlatego więc, aby prawidłowo zrozumieć wyraz „duch”, musimy zawsze pamiętać o pierwotnym znaczeniu słów, z których został przełożony. Jak wykazaliśmy, „duch” przede wszystkim oznacza wiatr, a oprócz tego może określać jakąkolwiek niewidzialną moc. Użyte w kontekście Boga, słowo to oznacza, iż jest On mocny, lecz niewidzialny; w odniesieniu do Boskiego wpływu i działania wskazuje, że ich źródłem jest niewidzialna moc. Wyraz ten bywa stosowany jako określenie umysłu, ponieważ posiada on moc, która jest niewidzialna i której nie można dotknąć;
____________________
* Zob. str. 172.