5 tom paruzyjny – wykład XII – str. 314
Przedmiot pojednania – człowiek
DUCH W STARYM TESTAMENCIE
(2) Słowo „duch” bywa używane w odniesieniu do całej ludzkości, szczególnie w Starym Testamencie; zawsze jednak opisuje ono (e) ducha żywota – ożywiającą iskrę, którą Bóg dał na samym początku Adamowi, a ten przekazuje ją (choć niedoskonałą) swojemu potomstwu – jest ona niewidzialną mocą; albo też określa ono (f) ducha umysłu, wolę – niewidzialną moc kierującą życiem.
RUACH, PNEUMA – MOC OŻYWIAJĄCA
Kiedy rozważamy stworzenie człowieka, to właśnie duch życia rozumiany jest jako dech żywota. Pismo Święte jasno wskazuje, że ten duch życia jest powszechny wśród całego Boskiego stworzenia i nie jest jedynie własnością człowieka. Świadczą o tym zacytowane poniżej wersety:
(e) „Wszelkie ciało, w którym jest duch żywota [ruach – duch, czyli dech żywota we wszelkim ciele]” – 1Moj. 6:17; 7:15.
(e) „Wszystko, którego tchniący duch żywota [ruach – duch, czyli moc życia] był w nozdrzach jego” – 1Moj. 7:22.
(e) „Ożył duch [ruach – siły życiowe] Jakóba, ojca ich” – 1Moj. 45:17.
(e) „[Samson] napił się, i wrócił duch [ruach] jego a ożył [jego siła, wigor, energia wróciły do niego]” – Sędz. 15:19.
(e) „W którego ręku jest (…) duch [ruach] wszelkiego ciała ludzkiego [duch życia całego rodzaju ludzkiego jest w Boskiej mocy]” – Ijoba 12:10.
(e) „O Boże, Boże duchów [ruach – moc życia, duch żywota] wszelkiego ciała! Czy jeżeli zgrzeszy jeden mąż, będziesz się gniewał na cały zbór?” – 4Moj. 16:22.
Teoria mówiąca, że różnica pomiędzy człowiekiem a zwierzętami polega na odmienności ducha żywota, na odmiennym rodzaju życia oraz na tym, że po śmierci człowiek idzie w górę, a zwierzęta w dół, istniała, jak się wydaje, wśród filozofów już w dawnych czasach; mędrzec Salomon zastanawiał się: