5 tom paruzyjny – wykład XII – str. 315
Przedmiot pojednania – człowiek
(e) „A któż wie [któż może dowieść], że duch [ruach – duch żywota] synów ludzkich wstępuje w górę? a duch [ruach – duch żywota] bydlęcy, że zstępuje pod ziemię?” – Kazn. 3:19-21. Swój własny pogląd Salomon wyraził w poprzednich wersetach:
(e) „Przypadek synów ludzkich, i przypadek bydła, jest przypadek jednaki. Jako umiera ono, tak umiera i ten, i ducha [ruach – duch życia, dech życia] jednakiego wszyscy mają, a nie ma człowiek nic więcej nad bydlę” – jeżeli chodzi o rodzaj życia; wyższości człowieka nad zwierzętami, jak wkrótce wykażemy, musimy szukać gdzie indziej.
(e) „W ręce twoje poruczam ducha mego [ruach – duch życia, życiowa energia]” – Psalm 31:6.
Była to prorocza zapowiedź ostatnich słów naszego Pana. Otrzymał On ducha życia od swojego Ojca jako dar; okazując posłuszeństwo wobec planu Ojca, stał się człowiekiem, by odkupić człowieka; oddając swojego ducha żywota, czyli energię życiową, wypowiedział słowa świadczące o Jego ufności w Boską obietnicę, że Bóg poprzez zmartwychwstanie ponownie udzieli Mu tego ducha żywota.
Ludzkość otrzymała ducha żywota od Boga, źródła życia, poprzez ojca Adama. Z powodu nieposłuszeństwa Adam utracił swoje prawo do mocy, czyli ducha życia i stopniowo to życie tracił, umierając powoli przez dziewięćset trzydzieści lat. Potem jego ciało powróciło do prochu, takiego samego, jakim było przed stworzeniem, a duch żywota, przywilej życia, moc, czyli pozwolenie życia, powróciły do Boga, który był Dawcą tego przywileju, czyli mocy – tak jak dzieje się z każdym uwarunkowanym przywilejem czy łaską, które powracają do dawcy, jeżeli nie zostaną spełnione określone warunki (Kazn. 12:7). Nic w tym tekście nie wskazuje, że duch żywota „odlatuje na skrzydłach do Boga”, jak to sobie niektórzy wyobrażają; duch życia nie jest bowiem inteligencją ani osobą, lecz jedynie mocą, czyli przywilejem, który został utracony i dlatego powraca do Dawcy tego przywileju czy mocy.