5 tom paruzyjny – wykład XII – str. 317
Przedmiot pojednania – człowiek
(e) „I ujrzałem, a oto na nich żyły, i mięso porosło, i powleczone były skórą po wierzchu; ale ducha [ruach – duch życia, życiowa energia] nie było w nich”.
(e) „I rzekł do mnie: Prorokuj do ducha [ruach – duch życia, życiowa energia, również oddech], prorokuj, synu człowieczy! i rzecz do ducha [ruach – duch życia, życiowa energia]: Tak mówi panujący Pan: Od czterech wiatrów [ruach] przyjdź, duchu [ruach – duch życia, życiowa energia]! I natchnij te pobite, a ożyją.”
(e) „Prorokowałem tedy jako mi był rozkazał, i wstąpił w nie duch [ruach – duch życia, dech żywota, życiowa energia], a ożyły”.
(e) „I dowiecie się, żem Ja Pan, gdy Ja otworzę groby wasze, a wywiodę was z grobów waszych, ludu mój! I dam w was ducha [ruach – duch życia, życiowa energia] mojego, a ożyjecie.”
Adam otrzymał tego ducha, czyli moc życia, od Stwórcy i miał przywilej zatrzymania go na zawsze, gdyby był posłuszny. Utracił to prawo z powodu nieposłuszeństwa i prawo do życia powróciło do wielkiego Dawcy, lecz nie jako osoba lub rzecz, ale jako prawo bądź przywilej; duch życia powraca do Boga, który udzielił tego przywileju na pewnych warunkach, a te warunki zostały pogwałcone (Kazn. 12:7).
(e) „Nie masz człowieka, co by miał moc nad żywotem [ruach – duch życia, iskra życia], żeby zahamował duszę [ruach – duch życia]” – Kazn. 8:8.
Z łaski Bożej te utracone prawa, czyli przywileje życia, które każdy człowiek oddaje Bogu w momencie śmierci, zostały odkupione drogocenną krwią, a Wykupiciel stał się nowym Dawcą życia, odnowicielem, czyli ojcem rodzaju, który da obfitsze życie wszystkim, którzy Go przyjmą.
Z Nowego Testamentu przytoczymy tylko jeden przykład:
(e) „Ciało bez duszy [pneuma – iskra życia, dech żywota] jest martwe” – Jak. 2:26.