5 tom paruzyjny – wykład XII – str. 328
Przedmiot pojednania – człowiek
gdyż w takim przypadku panami ziemi byłyby słoń i wieloryb; wspaniałość ma swoje źródło w „jakości organizmu”, polegającej głównie na budowie i funkcjach mózgu.
Dlatego więc człowiek stoi najwyżej spośród ziemskich stworzeń – „z ziemi, ziemski” – a jego wspaniałość polega na wyższości jego zdolności umysłowych – co nie jest rezultatem rozwoju, lecz darem od jego Stworzyciela.
„DUSZA, KTÓRA GRZESZY, TA UMRZE”
Zgodnie z powyższym rozumowaniem, ale przeciwnie do ogólnie przyjętego stanowiska w tej sprawie, stwierdzamy, iż Pismo Święte wielokrotnie mówi o śmierci duszy – duszy, którą ludzka filozofia i „śpiewnikowa teologia” z całą mocą nazywają niezniszczalną. Czytamy, na przykład, że nasz Pan, stawszy się okupem za nas, „wylał na śmierć duszę [istotę] swoją”, „położywszy ofiarą za grzech duszę swą” (Izaj. 53:10,12). Było to konieczne, ponieważ dusza Adama została skazana na śmierć, a ludzkości dano obietnicę wykupienia duszy, czyli istoty, spod władzy śmierci. „Bóg wykupi duszę moję z mocy grobu [sheol – stan śmierci]” – Psalm 49:16. Poza tym, jak już zauważyliśmy, właśnie dlatego, że wszystkie dusze zostały w ten sposób odkupione jednym odkupieniem, wszyscy nasi przyjaciele – cała ludzkość – „zasnęli w Jezusie” (1 Tesal. 4:14).
Uważamy, że w zacytowanym powyżej wersecie apostoł nie mógł pisać jedynie o świętych, tak jak wtedy, kiedy używał wyrażenia: „w Chrystusie”; „Nowymi Stworzeniami” nazywani są bowiem tylko ci, których Bóg spłodził przez ducha do współdziedziczenia z Chrystusem jako Jego Kościół, członkowie Jego Ciała. Ci zaś, którzy „zasnęli w Jezusie”, to cały rodzaj ludzki, gdyż nasz Pan, Jezus, był ubłaganiem za grzechy nasze, a nie tylko za nasze, ale też za grzechy wszystkiego świata; przez zasługę tej ofiary jest naszym Dawcą życia, i nie tylko naszym, ale także Dawcą życia dla całego świata – przy czym dla większości ludzi możliwość przyjęcia tego daru nadal jeszcze należy do przyszłości (1Jana 2:2; 1Tym. 2:4-6).
Kontekst wskazuje, że taka właśnie była myśl apostoła: napomina on tutaj wierzących, aby nie smucili się tak jak ci,