5 tom paruzyjny – wykład XII – str. 340
Przedmiot pojednania – człowiek
ręki swej, i nie wziął z drzewa [liczba mnoga drzewa lub las] żywota, i nie jadł, i żyłby na wieki [przez ciągłe spożywanie]” (1Moj. 3:22). Wszelkie niejasności i tajemnice znikają, rozproszone przez światło Prawdy płynące z Bożego Słowa!
Ponieważ człowiek popadł w grzech i śmierć, stan jego daleki jest od pierwotnej doskonałości, od określenia „bardzo dobry”, wypowiedzianego przez Najwyższego Sędziego; niektórzy, pielęgnując w sobie niższe organy myślenia, zaniechawszy używania wyższych zdolności intelektualnych, spowodowali skarłowacenie części mózgu związanych z tymiż wyższymi zdolnościami umysłu; niemniej jednak te organy nadal istnieją i mogą się rozwinąć, czego nie możemy powiedzieć o najbardziej zbliżonych do doskonałości gatunkach niższych zwierząt. Tak więc różnica pomiędzy człowiekiem a innymi zwierzętami polega na tym, że Stwórca obdarzył człowieka wyższym, lepiej uformowanym organizmem. Zwierzęta mają podobne mięśnie i kości, oddychają tym samym powietrzem, piją tę samą wodę i jedzą podobny pokarm, wszystkie też są duszami, czyli stworzeniami posiadającymi inteligencję; mimo to człowiek w swoim lepszym ciele posiada możliwości wyższej inteligencji i jest traktowany przez Stwórcę w całkowicie odmienny sposób. Mówi się, że proporcjonalnie do tego, jak grzech oddala człowieka od jego pierwotnego podobieństwa do Stworzyciela, podlega on „zezwierzęceniu” – upodabnia się do zwierząt, pozbawionych wyższych, bardziej wyrafinowanych uczuć.
Jeżeli czyjeś oczy wyrozumienia stają się otwarte na to zagadnienie, tak że zaczyna pojmować, iż słowo „dusza” oznacza inteligencję, istotę, zaś „dech”, czy też „duch żywota”, jest Boską mocą życia, to taka osoba na podstawie powyższego rozumowania z łatwością zauważy, że każde żywe stworzenie przede wszystkim posiada ciało, czyli organizm, po drugie – ducha żywota, który je ożywia, a po trzecie – w rezultacie – istnienie, istotę, duszę. Ilustracją, która pomoże niektórym zrozumieć tę tezę, jest podobieństwo pomiędzy duszą a ciepłem. W sprzyjających warunkach, zapewniających dostęp do znajdującego się w powietrzu tlenu, bryła węgla może zostać zapalona, wskutek czego wytworzy się nowa jakość – ciepło. Węgiel nie jest ciepłem, chociaż posiada pewne cechy,