5 tom paruzyjny – wykład XII – str. 357
Przedmiot pojednania – człowiek
znajduje się pod powierzchnią ziemi. Zdanie to jest jednak bardzo proste, jeżeli zrozumiemy je właściwie: ziemia rozwarła swoją paszczę i pochłonęła ich; przeszli z działalności życia do niepamięci, nieświadomości.
„Albowiem ogień rozpalił się w popędliwości mojej, i będzie gorzał aż do najgłębszego piekła [szeol, niepamięć], i pożre ziemię, i urodzaj jej, i wypali grunty gór” – 5Moj. 32:22.
Ten werset mówi o ogniu, ale nie jest to literalny ogień. Cały kontekst opisuje ogień Boskiej zazdrości; w następnym zdaniu czytamy: „Zniszczeją od głodu, i będą strawieni gorączką, i śmiercią gorzką (…) zewnątrz osieroci je miecz, a w pokojach będzie strach”. Nie musimy domyślać się, w jaki sposób nastąpiło wypełnienie tego proroctwa, gdyż apostoł Paweł, pod natchnieniem ducha świętego, wspomina ten fragment i odnosi go do cielesnego Izraela i do ucisku, jaki spadł na ten naród po tym, jak odrzucili Pana Jezusa i zostali z kolei odrzuceni przez Niego. Apostoł stwierdza, że gniew spadł na nich aż do końca (1 Tesal. 2:16): Boski gniew rozpalił się przeciwko nim jako narodowi i płonął, aż odcierpieli za grzechy, które popełnili jako naród. Po tym, jak Boski gniew wypali całe ich narodowe przestępstwo, sięgając aż do najgłębszej niepamięci (szeol), Bóg będzie do nich przemawiał spokojnie, mówiąc do Kościoła: „Cieszcie, cieszcie lud mój! (…) Mówcie do serca Jeruzalemu: ogłaszajcie mu, że się już dopełnił czas postanowiony jego, że jest odpuszczona nieprawość jego, i że wziął z ręki Pańskiej w dwójnasób za wszystkie grzechy swoje” – Izaj. 41:1,2. Potem również nastąpi wybawienie Jakuba, o którym proroczo pisał apostoł Paweł na mocy Boskiego stwierdzenia: „A toć będzie przymierze moje z nimi, gdy odejmę grzechy ich” – Rzym. 11:26,27. Kontekst wskazuje na tę samą myśl: po Boskim gniewie, płonącym aż do najgłębszej niepamięci, nastąpi Boskie błogosławieństwo (zob. 5Moj. 32:26-43).
„Pan zabija i ożywia, wwodzi do grobu [do szeolu, do niepamięci]