5 tom paruzyjny – wykład XII – str. 358
Przedmiot pojednania – człowiek
i wywodzi [poprzez zmartwychwstanie z szeolu, z niepamięci]” – 1Sam. 2:6.
„Boleści grobu [szeolu, niepamięci (Przekład angielski: piekła – przyp. tłum.)] ogarnęły mię” – 2Sam. 22:6.
Prorok Dawid opisuje tutaj fakt, że jego życie było w niebezpieczeństwie, ale Bóg wybawił go z ręki Saula. Niemniej jednak kontekst jasno wskazuje, że psalmista mówi tu proroczo o Chrystusie [Głowie i Ciele – przyp. tłum.] i o czasie zupełnego wybawienia Ciała Chrystusowego, którym jest Kościół, spośród teraźniejszego złego świata do chwał przyszłego świata; wykazuje on (wersety 8-18), że wybawienie Ciała Chrystusowego nastąpi na krótko przed wielkim czasem ucisku oraz manifestacją Boskiej mocy i gniewu przeciwko złu.
„Nie dopuść, aby jego siwizna w pokoju zeszła do grobu [szeolu, niepamięci] (…) aby jego siwizna zbroczona krwią zstąpiła do grobu [szeolu, niepamięci]” – 1Król. 2:6,9 nb.
Dawid mówi tutaj swojemu synowi Salomonowi, że Joab jest niebezpiecznym człowiekiem, żądnym krwi, zasługującym na zapłatę, zanim umrze. Tłumacze z całą pewnością sądzili, że chociaż Joab był złym człowiekiem, przełożenie słowa szeol na piekło byłoby niewłaściwe, ponieważ kontekst mówi o siwych włosach, a ich teoria utrzymuje, że włosy i cała reszta fizycznego ciała zostaje pogrzebana i tylko naga dusza czy też duch idą do piekła. Dlatego więc tłumacze woleli oddać szeol jako grób. Kierując się jednak właściwym tokiem rozumowania, łatwo możemy pojąć, w jaki sposób siwe włosy Joaba, a także Jakuba, schodzą do szeolu, niepamięci, stanu śmierci. „Siwizna” to jedynie figura stylistyczna, oznaczająca podeszły wiek.
„Jako niszczeje obłok i przemija, tak zstępujący do grobu [szeolu, niepamięci] nie wynijdzie” – Ijoba 7:9.
Ijob wskazuje tutaj na całkowite zniszczenie duszy ludzkiej, czyli istoty, w śmierci. Mimo to w wersecie 21 kończy swój wywód stwierdzeniem: „Bo się teraz w prochu położę,