5 tom paruzyjny – wykład XII – str. 359
Przedmiot pojednania – człowiek
a choćbyś mię szukał rano, nie będzie mię”. Śmierć jest tutaj nazywana snem, Wiek Tysiąclecia – porankiem, a teraźniejszy wiek jest nocą płaczu i ucisku, umierania i krzyku. Pan będzie szukał Ijoba o poranku, w mocy zmartwychwstania i chociaż go nie będzie, chociaż śmierć dokona całkowitego zniszczenia, to jednak nie będzie to stanowiło przeszkody dla Boskiej mocy; kiedy więc nadejdzie Pański czas, Pan „sprawy rąk swoich pożąda”, kiedy przeminie dzień pomsty i nadejdą czasy ochłody – wtedy zawoła, a Ijob i wszyscy inni Mu odpowiedzą (zob. Ijoba 14:14,15).
„Wyższe są niż niebiosa, cóż uczynisz? Głębsze niż piekło [szeol, niepamięć], jakoż poznasz?” – Ijoba 11:8.
Słowa te zostały wypowiedziane przez Sofara, fałszywego pocieszyciela Ijoba, napomnianego później przez Pana. W swoim stwierdzeniu stara się on udowodnić Ijobowi, że Boskie zasady rządu nie mogą być pojęte przez człowieka: jako przykład całkowitego braku wiedzy człowieka o Bogu wspomina szeol, po czym porównuje te dwie sprawy; podobnie jak w szeolu nie ma żadnej wiedzy, tak też nie można poznać Boskiej mądrości i planu.
„Obyżeś mię w grobie [szeolu, niepamięci] ukrył i utaił, ażby się uciszył gniew twój, a iżbyś mi zamierzył kres, kędy chcesz wspomnieć na mię!” – Ijoba 14:13.
Oto najprostsze i najbardziej wyraźne przedstawienie nadziei Ijoba. Nie pragnął on trwałości obecnego stanu grzechu, smutku, ucisku i bólu; chciał raczej zostać ukryty w niepamięci, aż przyjdzie czas, kiedy przekleństwo, „gniew”, zostanie zdjęte z ziemi, a zamiast tego nadejdą czasy ochłody. Ijob nie chce jednak zostać na zawsze wymazany, o nie! Pokładając nadzieję w Boskim zapewnieniu przyszłego życia poprzez zmartwychwstanie, modli się, aby we właściwym czasie, po zniesieniu przekleństwa grzechu, Bóg wspomniał na niego i przywołał go z niepamięci do ponownego istnienia poprzez moc zmartwychwstania, która ma się dokonać przez Chrystusa [Głowę i Ciało – przyp. tłum.] (zob. Dz.Ap. 3:19-21).