5 tom paruzyjny – wykład XII – str. 361
Przedmiot pojednania – człowiek
„Odkryte są przepaści [szeol, niepamięć (przekład angielski: piekło – przyp. tłum.)] przed nim, a nie ma przykrycia zatracenie” – Ijoba 26:6.
Ijob wskazuje tutaj na wszechmądrość Stwórcy, który nie tylko zna koniec na początku, ale również wszelkie sekrety niepamięci stoją otworem przed Jego niepojętym spojrzeniem.
„Albowiem w śmierci nie masz pamiątki o tobie, a w grobie [szeolu, niepamięci] któż cię wyznawać będzie?” – Psalm 6:6.
Cóż za jasne i stanowcze stwierdzenie, będące dowodem nieświadomości człowieka w stanie śmierci! Powinniśmy również zauważyć, że werset ten nie odnosi się do niepobożnych, lecz do sług Boga, którzy pragną Mu podziękować za okazane im miłosierdzie. Zwróćmy też uwagę na fakt, że słowa te nie mówią o ciele pogrzebanym w qeber, lecz o duszy, która idzie do szeolu, niepamięci.
„Niepobożni się obrócą [powrócą] do piekła [szeol, niepamięci], wszystkie narody, które zapominają Boga” – Psalm 9:18.
Hebrajskie słowo shub oznacza „powrócić”. Werset wspomina więc o ludziach, którzy zostali przywróceni ze stanu szeolu, niepamięci i o tym, że potem niektórzy z nich do tego samego stanu powrócą z powodu swojej niepobożności i zapominania o Bogu. Wybawienie ogółu ludzkości z szeolu nastąpi podczas Wieku Tysiąclecia w rezultacie ceny okupu zapłaconej na Kalwarii. Niemniej jednak ludzie, którzy zostaną obudzeni i przyprowadzeni do znajomości Prawdy, a potem dobrowolnie zgrzeszą, będą przywróceni do stanu niepamięci – „wtórej śmierci”, z której nie ma odkupienia ani restytucji. Jasno widać, że fragment ten nie może być stosowany do mas ludzkości, pogan, którzy nigdy nie poznali Boga: z samej treści wersetu wersetu wynika, że odnosi się on do tych, którzy zapominają Boga, po tym, jak zostali przyprowadzeni do jasnego poznania Go – i do związanej z tym odpowiedzialności.
„Bo nie zostawisz duszy mojej w grobie [szeolu, niepamięci (w przekładzie angielskim: piekło – przyp. tłum.)],