5 tom paruzyjny – wykład XII – str. 367
Przedmiot pojednania – człowiek
Oto poetycki opis pokus ze strony złej kobiety i ich opłakanych skutków: jej drogi prowadzą do zniszczenia, do śmierci, do nicości.
„Dom jej jest jako drogi piekielne [szeol, niepamięć], wiodące do gmachów śmierci” – Przyp. Sal. 7:27.
Wyrażenie to podobne jest do użytego w poprzednim wersecie i daje przy tym dowód, że opisywane „piekło” nie jest pełnym płomieni miejscem tortur, lecz ciemnymi gmachami śmierci, nieistnienia, niepamięci.
„Ci, których wezwała, są w głębokościach grobu [szeolu, niepamięci (przekład angielski: piekło – przyp. tłum.)]” – Przyp. Sal. 9:18.
W języku przenośni goście nierządnicy są tutaj przedstawieni jako umarli, jako ci, którzy utracili szacunek dla samych siebie, jak również wszelką godność ludzką – niewątpliwie są oni na drodze do śmierci, ponieważ niemoralność przyspiesza chorobę i śmierć. Są oni na drodze do niepamięci, nie tylko w sensie fizycznym, ale również w sensie utraty poszanowania i wpływów wśród ludzi.
„Piekło [szeol, niepamięć] i zatracenie są przed Panem; jakoż daleko więcej serca synów ludzkich” – Przyp. Sal. 15:11.
Zwróćmy uwagę, że werset ten nie mówi o żadnych torturach, lecz wręcz przeciwnie: szeol, nicość, wiąże się ze zniszczeniem.
„Drogę żywota rozumny ma ku górze, aby się uchronił piekła [szeolu, niepamięci] głębokiego” – Przyp. Sal. 15:24.
Naszym tłumaczom niemal udało się uczynić ten werset argumentem popierającym ich teorię, że sprawiedliwi idą w górę do nieba, a niesprawiedliwi – w dół, do piekła. Przekład Poprawiony (Revised Version) oddaje ten tekst następująco: „Dla mądrego droga życia idzie ku górze, aby mógł opuścić szeol [grób] na dole”. Myśl oryginału możemy więc rozumieć tak: Ścieżka życia dla mądrych wiedzie ku górze, ku sprawiedliwości, aby mogli być wybawieni ze stanu nicości przez moc zmartwychwstania.
„Ty go bij rózgą, a duszę jego z piekła [szeolu, niepamięci] wyrwiesz” – Przyp. Sal. 23:14.