5 tom paruzyjny – wykład XII – str. 369
Przedmiot pojednania – człowiek
„Twarda jako grób [szeol, niepamięć] zawistna miłość” – Pieśń Sal. 8:6.
W tym tekście stan śmierci, nicości, jest przedstawiony jako uosobienie okrucieństwa. Pochłania całą ludzką rodzinę, nie czyniąc żadnych wyjątków, bez względu na charakter czy też stan.
„Dlatego rozszerzyło piekło [szeol, niepamięć] gardło swoje, a rozwarło nad miarę paszczękę swoję” – Izaj. 5:14.
Prorok używa tutaj słowa szeol, niepamięć, dla opisania utraty poszanowania, godności i honoru w Izraelu. Izraelici stali się jakoby umarli, popadli w stan masowej niepamięci. Zacytowany fragment nie ma odniesienia do literalnego grobu ani do jeziora ognistego.
„I piekło [szeol, niepamięć] ze spodku wzruszyło się dla ciebie, aby tobie przychodzącemu zaszło” – Izaj. 14:9.
Mamy tu do czynienia z wysoce symbolicznym językiem. Odnosi się on do Babilonu. Jego wypełnienie, jak wierzymy, należy jeszcze do przyszłości, ale jest już bliskie. Wielki Babilon ma zostać pochłonięty, podobnie jak wrzucony w morze kamień, zniknie z pola widzenia i będzie zapomniany – zstąpi w niepamięć, do szeolu (Obj. 18:21). Wynika to z kontekstu cytowanego wcześniej Proroctwa Izajasza: „O jako ustał poborca, ustał podatek złota!” – zob. wersety 4-8.
„Strącona jest do piekła [szeolu, niepamięci] pycha twoja” – Izaj. 14:11.
Jest to dalszy ciąg tego samego symbolicznego obrazu zniszczenia mistycznego Babilonu, którego wielkość będzie wkrótce należała do przeszłości – będzie pogrzebana w niepamięci, a nie w płonącym piekle.
„Mówicie: Uczyniliśmy przymierze ze śmiercią, i z piekłem [szeolem, niepamięcią] mamy porozumienie” – Izaj. 28:15.
Pan przepowiada tutaj straszny ucisk, potknięcie się i upadek tych, którzy poprzez fałszywe doktryny zlekceważyli biblijną naukę, że zapłatą za grzech jest śmierć. Ten czas odpłaty dla tych, którzy używają Pisma Świętego w zwodniczy sposób