5 tom paruzyjny – wykład XII – str. 377
Przedmiot pojednania – człowiek
pomiędzy narodami, żyje on i przechodzi cierpienia od czasu odrzucenia Mesjasza, które będą trwały do chwili, aż dopełni się miara ich ucisku i gdy Izrael zostanie przywrócony do Boskiej łaski, zgodnie z warunkami Boskiego przymierza (Rzym. 11:26-29).
„Nie zostawisz duszy mojej w piekle [hadesie, niepamięci]” – Dz.Ap. 2:27.
Jest to cytat z Psalmów, od których rozpoczęliśmy nasze obecne rozważania, mające na celu znalezienie odpowiedzi na pytanie, czy dusza, czy też jedynie ciało zstępuje do hadesu, do szeolu, do niepamięci. Werset ten podkreśla, że dusza naszego Pana zstąpiła do hadesu, do nicości i że została stamtąd wyprowadzona poprzez zmartwychwstanie. Kontekst stanowi dowód, że dusza Dawida również zstąpiła do szeolu i że jeszcze nie została z szeolu wybawiona – i nie może być wybawiona, zgodnie z Boskim porządkiem, dopóki cały Kościół, Ciało Chrystusowe, nie zostanie wybawiony i dopóki pierwsze zmartwychwstanie nie będzie zupełne (zob. wersety 29,34; Hebr. 11:32,39,40).
„To przeglądając, [Dawid] powiedział o zmartwychwstaniu Chrystusowym, iż nie została dusza jego w piekle [hadesie, niepamięci], ani ciało jego widziało skażenia” – Dz.Ap. 2:31.
To dobitne orzeczenie jest kolejnym potwierdzeniem wykazanej powyżej myśli.
„Gdzież jest, o śmierci! bodziec twój? Gdzież jest, piekło [hades, niepamięć; (przekład angielski: grób)]! zwycięstwo twoje?” – 1Kor. 15:55.
Apostoł zamieszcza ten cytat ze Starego Testamentu na potwierdzenie swojego wywodu, że jedyną nadzieją umarłych jest zmartwychwstanie – nie zmartwychwstanie ciała, ponieważ Paweł bardzo jasno mówi, że pogrzebane ciało nie będzie tym, które zostanie wzbudzone (zob. wersety 37,38): nadzieja zmartwychwstania dotyczy duszy, istoty, bez względu na to, jaki rodzaj ciała Bóg da tej istocie. Apostoł nie pisze: „jeśliż wasze ciało nie bywa wzbudzone, (…) daremna jest wiara wasza”, lecz: „jeśliż umarli nie bywają wzbudzeni, (…) daremna jest wiara wasza,