5 tom paruzyjny – wykład XIII – str. 389
Nadzieje żywota wiecznego i nieśmiertelności zapewnione przez Pojednanie
jest rezultatem połączenia tchu żywota (ruach – pneuma) z ludzkim ciałem; dokładnie tak samo dzieje się w przypadku niższych dusz zwierzęcych (istot obdarzonych czuciem), z wyjątkiem tego, że człowiek został obdarzony wyższym organizmem, lepszym ciałem o wyższych możliwościach i cechach. Pytamy więc teraz: Czy wszystkie zwierzęta są nieśmiertelne? Jeżeli na to pytanie odpowiemy przecząco, to musimy zadać następne: Cóż takiego, przewyższającego niższe zwierzęta, posiada człowiek, co daje mu nadzieję nieśmiertelności?
Słowa Salomona, jak również nasze własne obserwacje potwierdzają, że człowiek, tak samo jak niższe zwierzęta, podlega śmierci: „Jako umiera ono, tak umiera i ten, i ducha [ducha żywota – ruach] jednakiego [rodzaju] wszyscy mają” – Kazn. 3:19. Żałoba, każda trumna, karawan i cmentarz bez przerwy świadczą, że człowiek umiera i dlatego nie jest nieśmiertelny, gdyż słowo „nieśmiertelny” oznacza „niepodlegający śmierci”, „taki, który nie może umrzeć”. Bez względu na ludzką nadzieję nieśmiertelności, cecha ta nie jest udziałem człowieka w obecnym czasie i co najwyżej może być nadzieją na Boskie przyszłe zarządzenia.
Zanim przystąpimy do dalszego rozważania tego pytania, nie zaszkodzi zwrócić uwagę na znaczenie słów „śmiertelny” i „nieśmiertelny”, ze względu na częste nieporozumienia co do ich zastosowania, które nierzadko prowadzą do pomieszania pojęć.
Słowo „nieśmiertelny” oznacza „nie podlegający śmierci”, „odporny na śmierć”, „nieulegający skażeniu”, „niezniszczalny”, „taki, który nie może zginąć”. Każde stworzenie, którego istnienie w jakikolwiek sposób zależne jest od innego stworzenia lub uwarunkowane np. pożywieniem, światłem czy powietrzem – nie jest nieśmiertelne. Cecha ta jest przyrodzona jedynie w przypadku Boga Jahwe, jak czytamy: „Ojciec ma żywot sam w sobie” – Jan 5:26; oznacza to, że Jego istnienie nie pochodzi od innej istoty, nie wymaga też podtrzymywania. Jest On Królem wiecznym, nieśmiertelnym i niewidzialnym (1Tym. 1:17). Ponieważ wersety te są wystarczającym dowodem, możemy z całą pewnością stwierdzić, że ludzie, aniołowie, archaniołowie, a nawet Syn Boży,