5 tom paruzyjny – wykład XIII – str. 394
Nadzieje żywota wiecznego i nieśmiertelności zapewnione przez Pojednanie
jakim cieszył się Adam, zanim stał się nieposłuszny. Ewangelia Chrystusowa zapewnia nas, że wszyscy otrzymają pełną możliwość osiągnięcia błogosławieństwa tego właśnie życia na rozsądnych warunkach Nowego Przymierza – „w słusznym czasie” (1Tym. 2:6).
(b) „Światło” Chrystusowej Ewangelii wskazuje, że w Boskim planie zostało również przewidziane szczególne powołanie, wypróbowanie i przygotowanie niewielkiej liczby Jego stworzeń do tego, by stanowiły coś więcej niż Jego moralne i umysłowe podobieństwo – było to zaproszenie do poddania się Ojcowskiej woli i udowodnienia lojalnego posłuszeństwa wobec Niego w takim stopniu, aby mógł uczynić te jednostki „Nowymi Stworzeniami”, „wyrażeniem istności jego” i „uczestnikami Boskiego przyrodzenia” – którego ważnym składnikiem jest nieśmiertelność. To właśnie zostało po raz pierwszy opowiedziane, „wywiedzione na jaśnię” przez naszego Pana, Jezusa, w Jego dobrej nowinie o łasce Bożej.
Ze zdumieniem pytamy: do których istot spośród Boskich świętych – aniołów, cherubinów czy serafinów – zostało skierowane tak wysokie powołanie? Ewangelia Chrystusowa odpowiada, że nie jest ono wcale przeznaczone dla aniołów, lecz dla Syna Człowieczego i Jego „Oblubienicy”, która ma być wybrana spośród tych, których wykupił swoją własną, drogocenną krwią.
Spójrzmy więc na Tego, który dla wystawionej sobie radości podjął krzyż, wzgardziwszy sromotą, a teraz dzięki temu zasiadł na prawicy (miejscu szczególnej łaski) Boskiego tronu. Będąc bogatym, dla nas stał się ubogim. Ponieważ ci, których miał odkupić, byli ludźmi, On sam musiał stać się człowiekiem, aby mógł zapłacić okup, czyli równoważną cenę. Poniżył więc samego siebie, przyjąwszy kształt niewolnika; po tym, jak stał się podobny ludziom, poniżył się jeszcze bardziej, aż do śmierci – do najbardziej upokarzającej śmierci – śmierci krzyżowej. „Dlatego też Bóg wielce go wywyższył [do obiecanej boskiej natury, w chwili zmartwychwstania], i darował mu imię, które jest nad wszelkie imię [z wyjątkiem imienia Jahwe – 1Kor. 15:27]” – Filip. 2:8,9; Hebr. 12:3,2; 2Kor. 8:9.