5 tom paruzyjny – wykład XIII – str. 398
Nadzieje żywota wiecznego i nieśmiertelności zapewnione przez Pojednanie
„Ku dziedzictwu nieskazitelnemu [aphthartos] i niepokalanemu i niezwiędłemu, w niebiesiech dla was zachowanemu” – 1Piotra 1:4.
„Odrodzeni będąc, nie z nasienia skazitelnego, ale z nieskazitelnego [aphthartos]” – 1Piotra 1:23.
„Zależący w nieskażeniu [aphthartos] cichego i spokojnego ducha” – 1Piotra 3:4.
Słowo to opisuje coś, co nie może zostać skażone, nie może zmarnieć ani stracić na wartości; aphtharsia stanowi więc pod wieloma względami odpowiednik słowa athanasia, czyli brak śmierci, jeżeli stosuje się do istot obdarzonych czuciem, ponieważ coś, co posiada życie niepodlegające śmierci, może rzeczywiście być nazwane nieskazitelnym.
NADZIEJA LUDZKOŚCI NA ŻYCIE WIECZNE
Najśmielsi i najzdolniejsi uczeni i ewolucjoniści próbowali wykazać, że życie człowieka nie było darem Stwórcy. W teorii dotyczącej procesu ewolucji wyprowadzili oni genezę człowieka oraz wszystkich niższych zwierząt z mikroskopijnej komórki, a nawet z protoplazmy, którą prof. Huxley nazwał „fizyczną podstawą życia”. Ludzie ci chętnie pominęliby całkowicie istnienie Stwórcy i Dawcy Życia, ale w rzeczywistości nie są w stanie podać żadnego sposobu, w jaki protoplazma mogłaby otrzymać życie od materii nieożywionej. W tym zakresie zmuszeni są więc uznać pierwotną, wielką przyczynę życia. Jednak poważni badacze Pisma Świętego nie powinni mieć najmniejszych problemów z zaakceptowaniem biblijnego stwierdzenia, że sam Bóg jest Pierwotną Przyczyną, źródłem życia, od którego pochodzi życie na wszelkich możliwych poziomach; jak mówi apostoł, wszystkie rzeczy są z Ojca i przez Syna, a my w Nim (1Kor. 8:6). Chrześcijanin nie tylko widzi dowody istnienia Stwórcy w księdze Natury, ale również w Biblii znajduje jasne i szczegółowe objawienie tego Stwórcy oraz dzieła stworzenia. Przyjmuje jako fakt, iż Bóg stworzył naszych pierwszych rodziców i obdarzył ich życiem, a także zapewnił rozmnażanie tej rasy istot