Cienie Przybytku – rozdział VIII – str. 114
Inne ważne figury
stanowiskiem doskonałych istot ludzkich. Nie można chyba jaśniej przedstawić usprawiedliwienia z wiary.
Białe zasłony, które podtrzymywane przez słupy tworzyły dziedziniec, dobrze obrazowały to samo usprawiedliwienie, czyli czystość. W ten sposób usprawiedliwieni powinni stale pokazywać światu (obozowi) czyste płótno, wyobrażające Chrystusową sprawiedliwość, będącą ich okryciem.
Srebrne haczyki, za pomocą których słupy podtrzymywały zasłony, były symbolem Prawdy. Srebro jest ogólnym symbolem Prawdy. Usprawiedliwieni wierzący, wyobrażani przez słupy dziedzińca, mogą w ten sposób rzeczywiście i prawdziwie twierdzić, że sprawiedliwość Chrystusowa okrywa ich wszelkie niedoskonałości (2Moj. 27:11-17). I znowu można powiedzieć, że tylko dzięki pomocy Prawdy mogą oni trwać przy swoim usprawiedliwieniu.
Słupy przy wejściu do Przybytku – do Świątnicy Świętej – okrywała pierwsza zasłona. Były one zupełnie inne, niż słupy na dziedzińcu i wyobrażały “nowe stworzenia w Chrystusie” – ofiarowanych świętych. Różnica między tymi słupami, a słupami na dziedzińcu obrazuje różnicę między stanem usprawiedliwionych wierzących, a uświęconych wierzących. Ofiarowanie się na śmierć usprawiedliwionego człowieka, jak już widzieliśmy, jest drogą do Świątnicy Świętej – przejściem przez śmierć ludzkiej woli, cielesnego umysłu, czyli przez pierwszą zasłonę. Dlatego te słupy powinny przedstawiać powyższą przemianę i tak też jest, ponieważ były one pokryte złotem symbolizującym Boską naturę. Ich osadzenie w miedzianych podstawkach oznaczało, że “mamy ten skarb [Boską naturę] w naczyniu glinianym” – 2Kor. 4:7, tzn. nasza nowa natura nadal opiera się i spoczywa na naszym usprawiedliwionym człowieczeństwie. To, jak pamiętamy, dokładnie zgadza się z symboliką Świątnicy Świętej – naszego miejsca, czyli stanowiska niedoskonałych jeszcze nowych stworzeń (2Moj. 26:37).