Cienie Przybytku – rozdział VIII – str. 117
Inne ważne figury
z brudu starej natury symboliczny knot, przez który działa Duch Święty.
POZAFIGURALNI KAPŁANI I LEWICI
Czy dziwimy się niekiedy, że niektórzy religijni ludzie nie widzą niczego oprócz naturalnych rzeczy – nie mogą pojąć głębokich prawd duchowych, zawartych w Słowie Bożym? Dlaczego mogą zobaczyć restytucję wszystkich ludzi, a nie widzą Boskiego wysokiego powołania? Lekcje wypływające z Przybytku wyjaśniają, dlaczego tak jest. Są oni braćmi w usprawiedliwieniu, “domownikami wiary”, ale nie braćmi w Chrystusie – nie są w pełni poświęceni – nie są ofiarnikami. Należą do grupy Lewitów – przebywają na dziedzińcu; nigdy nie poświęcili się jako kapłani, nie oddali swoich ludzkich praw i przywilejów i na skutek tego nie mogą wejść do Świątnicy Świętej, ani widzieć rzeczy przygotowanych tylko dla klasy kapłanów. Cielesne “oko nie widziało i ucho nie słyszało i na serce ludzkie nie wstąpiło, co nagotował Bóg tym, którzy go miłują. Ale nam [którzy przez poświęcenie staliśmy się nowymi stworzeniami powołanymi, aby być “uczestnikami Boskiej natury”] to Bóg objawił przez Ducha swojego [światło lampy]; albowiem duch wszystkiego się bada [objawia] i głębokości [tajemnic] Bożych” – 1 Kor. 2:9-10.
Kościół nominalny zawsze zawierał zarówno usprawiedliwionych jak i uświęconych – Lewitów i kapłanów – a także hipokrytów. W listach apostoła Pawła pewne części były adresowane do klasy usprawiedliwionych (Lewitów), którzy nie byli zupełnie ofiarowani. Do Galacjan św. Paweł pisze, że “którzy są Chrystusowi, ciało swoje ukrzyżowali z namiętnościami i pożądliwościami” – Gal. 5:24. Wydaje się to wskazywać, że jedynie niektórzy z nich wypełnili ewangeliczne wezwanie do poświęcenia – ukrzyżowania ciała.
W ten sam sposób apostoł zwrócił się do Rzymian (12:1): “Proszę was tedy bracia [wierzący – usprawiedliwieni przez