Cienie Przybytku – rozdział IV – str. 74
Wielki Dzień Pojednania
Jednak przed manifestacją Boskiego uznania dla tych ofiar lud z klasy kozła Azazela jest odesłany na puszczę, a kapłan zmienia swoje szaty.
Tak jak białe szaty noszone w czasie dzieła składania ofiar okrywały ciało i przedstawiały usprawiedliwienie tego ciała i ich czystość w Boskich oczach przez Chrystusa, tak szaty czci i ozdoby, wkładane później, przedstawiają chwałę stanowiska i dzieła Kościoła w przyszłości, po udoskonaleniu Nowych Stworzeń, po ich przejściu poza zasłonę. Obmywanie wodą w tym czasie oznacza, że chociaż białe szaty (przypisana sprawiedliwość Ciała) zostały teraz zdjęte, to jednak nie nastąpił powrót do stanu grzechu, lecz dokończenie oczyszczenia – uczynienie Ciała doskonałym przy zmartwychwstaniu. Szaty czci i ozdoby symbolizują chwałę, cześć i nieśmiertelność pierwszego zmartwychwstania do Boskiej natury. Obmywanie pokazuje także, że grzechy ludu, za które było sprawowane zadośćuczynienie, nie kalają czystości kapłana.
Tak kończy się obraz rozwoju kapłaństwa i zadośćuczynienia za grzechy świata. Spójrzmy jednak jeszcze na kilka wersetów 16 rozdziału 3 Księgi Mojżeszowej, które nie są tak wyraźnie związane z naszym tematem.
Werset 17: „A żaden człowiek niech nie będzie w namiocie zgromadzenia, gdy on wchodzić będzie ku oczyszczaniu do świątnicy [najświętszej], aż wynijdzie i wykona oczyszczenie sam za się i za dom swój, i za wszystko zgromadzenie izraelskie”.
Powyższe ograniczenie odnosi się tylko do tego szczególnego dnia, ponieważ apostoł mówi: „Do pierwszego przybytku [do Świątnicy Świętej] zawsze wchodzą kapłani, służby Boże odprawując; ale do drugiego [Przybytku – Świątnicy Najświętszej] raz w rok sam najwyższy kapłan”, w Dniu Pojednania, który był corocznie powtarzany – Hebr. 9:6-7.