Cienie Przybytku – rozdział IV – str. 77
Wielki Dzień Pojednania
późniejsze dzieło błogosławienia będzie stopniowe, będzie prowadzone przez cały wiek Tysiąclecia. Śmierć Adamowa, ból i łzy będą podlegały procesowi niszczenia (obcierania). Rozpocznie się to z wtórym przyjściem Chrystusa, Królewskiego Kapłana, ale łzy nie będą całkowicie otarte aż do końca wieku Tysiąclecia.
Stopniowy proces, w którym człowiek będzie przyprowadzony do doskonałości istnienia i pełnej harmonii z Jahwe, jest dobrze zilustrowany w figuralnych ofiarach Izraela, sprawowanych po Dniu Pojednania. Pozafigura tych ofiar, jak wkrótce ujrzymy, będzie wypełniona podczas Tysiąclecia.
Aby właściwie podzielić i zrozumieć te figuralne ofiary, musimy uznać, że obecny wiek Ewangelii jest Dniem Pojednania z Bogiem za ogólny grzech rodzaju ludzkiego. Musimy też uznać, że w figurze wszystkie ofiary po Dniu Pojednania wyobrażały wypełnienie, czyli pozafigurę po zakończeniu wieku Ewangelii – w ciągu wieku Tysiąclecia – kiedy świat grzeszników będzie mógł pojednać się z Bogiem.
Widzimy więc, że pojednanie składa się z dwóch części: pierwszą z nich jest sprawiedliwość w pojednaniu z Adamem, sprawiedliwość, która już więcej nie potępia i nie niszczy jego i jego dzieci z powodu jego grzechu. Drugą częścią jest powrót grzesznika do pojednania ze sprawiedliwym prawem Bożym, uznanie tego prawa i bycie mu posłusznym. Pierwsza z tych części pojednania została całkowicie dokonana przez służbę kapłana przy ofiarach Dnia Pojednania. Druga część – pojednanie świata z Bogiem, przyprowadzenie do pełnej harmonii z Nim wszystkich tych, którzy będą tego pragnęli – zostanie dokonana w ciągu następnego wieku przez Królewskie Kapłaństwo, uwielbionych królów i kapłanów, przedstawionych w Mojżeszu, którzy staną się wielkim Prorokiem, wzbudzonym przez Pana, aby nauczał i rządził ludem. „I stanie się, że każda dusza, która by nie słuchała tego