Cienie Przybytku – rozdział II – str. 27
Izraelici, Lewici i Kapłani
„I wy budujcie się w kapłaństwo święte, ku ofiarowaniu ofiar, przyjemnych Bogu przez Jezusa Chrystusa. Wy jesteście królewskim kapłaństwem” (1Piotra 2:5,9). Wszyscy oni są sługami Prawdy, choć nie wszyscy są kaznodziejami i doktorami teologii. Każdy z nich musi mieć udział w ofiarowaniu samego siebie, zanim będzie uznany godnym współdziedzictwa z Jezusem Chrystusem. Obietnica królowania z Nim jest tylko dla tych, którzy z Nim cierpią (Rzym. 8:17).
Apostołowie wielokrotnie wskazywali, że Głową, czyli Najwyższym Kapłanem tego kapłaństwa, Maluczkiego Stadka, jest nasz Pan Jezus Chrystus. My zacytujemy tylko jeden werset: „Bracia święci [Królewskie Kapłaństwo], powołania niebieskiego uczestnicy, obaczcie apostoła i najwyższego kapłana wyznania naszego [naszego porządku kapłaństwa], Chrystusa Jezusa” Hebr. 3:1.
Przechodząc do rozważań nad ustanowieniem figuralnego kapłaństwa, zauważamy, że ród Lewiego (przedstawiający wszystkich usprawiedliwionych wierzących) istniał przed założeniem kapłaństwa. Podobnie w pozafigurze: Królewskie Kapłaństwo zaistniało wraz z namaszczeniem Jezusa, Najwyższego Kapłana (przy Jego chrzcie, Łuk. 3:22; Dz.Ap. 10:38). Jednak wierzący, usprawiedliwieni z wiary w Chrystusa, żyli o wiele wcześniej. Na przykład Abraham wierzył Bogu i był usprawiedliwiony przez swoją wiarę (Rzym. 4:2-3). Chociaż w jego czasach nie istniała nawet figura, to jednak Abraham, jako usprawiedliwiony wierzący, był jednym z „domowników wiary”, wyobrażanych przez Lewitów. Jednak żaden członek królewskiego kapłaństwa nie był wybrany, zanim Najwyższy Kapłan tego obrządku nie został ustanowiony na swoim urzędzie. Od tego momentu rozpoczęło się przygotowywanie i ustanawianie kapłanów, będące szczególnym dziełem ery chrześcijańskiej, czyli wieku Ewangelii. W ten sposób kapłani, obecnie ustanawiani i składający samych siebie na ofiarę, są przygotowywani jako Boskie narzędzia przeznaczone do stanu królewskiego, aby błogosławili wszystkie narody ziemi.