Cienie Przybytku – rozdział II – str. 28
Izraelici, Lewici i Kapłani
KAPŁAŃSTWO
Warto zauważyć, że w każdej ceremonii związanej z ustanowieniem i służbą kapłaństwa Najwyższy kapłan zawsze występował jako pierwszy. Podobnie rzecz się ma w pozafiguralnym kapłaństwie: Jezus był pierwszy – był Wodzem i Przewodnikiem ucząc jasno, że nikt Go nie poprzedzał. Widzimy więc, że żaden z patriarchów ani proroków nie należał do Maluczkiego Stadka, Królewskiego Kapłaństwa, zwanego też Oblubienicą i Małżonką Barankową. Chociaż otrzymają oni wielkie błogosławieństwo jako słudzy Pańscy, ich służba nie będzie tak wspaniała, jak służba kapłanów, ani też ich chwała nie będzie tak wielka. Niemniej jednak dzieło i chwała tej grupy, wyobrażanej przez Lewitów, będą z pewnością wielkie.
„Wąska droga, prowadząca do żywota” (nieśmiertelności) nie była otwarta przed przyjściem Jezusa. On był pierwszy, który nią szedł – „i żywot na jaśnię wywiódł i nieśmiertelność” (2 Tym. 1:10). Chociaż wszyscy wierni wyznawcy (Lewici) staną się posiadaczami życia wiecznego, podobnie jak świat (wyobrażany przez „obóz izraelski”), jeżeli przyjmie je podczas wieku Tysiąclecia, to jednak tylko kapłaństwo – zwycięsko idące śladami swojego Wodza wąską drogą do żywota, poświęcając ziemskie korzyści i w ten sposób dążąc do chwały, czci i nieśmiertelności (Rzym. 2:7) – posiądzie życie w nieograniczonym wymiarze, zwane nieśmiertelnością, pierwotnie posiadane tylko przez Boga Jahwe oraz naszego Pana Jezusa Chrystusa po Jego zmartwychwstaniu. (Patrz: Boski Plan Wieków, rozdziały X i XI).
NAMASZCZENIE
Według prawa namaszczenie było ceremonią objęcia służby przez kapłanów. Byli pomazywani do tego urzędu szczególną maścią, zwaną „świętym olejem pomazania”. Ten olej