Wykład VI

PORZĄDEK I KARNOŚĆ NOWEGO STWORZENIA

ZNACZENIE ORDYNACJI – TYLKO DWUNASTU SŁUG UPEŁNOMOCNIONYCH – „KLER” I „LAICY” – WYBIERANIE STARSZYCH I DIAKONÓW – USTANAWIANIE STARSZYCH W KAŻDYM ZGROMADZENIU – KTO I W JAKI SPOSÓB MOŻE WYBIERAĆ STARSZYCH – ZWYKŁA WIĘKSZOŚĆ NIE WYSTARCZA – RÓŻNORODNOŚĆ USŁUGIWANIA – USŁUGIWANIE PŁATNE? – KARNOŚĆ W ZBORZE – MYLNIE ROZUMIANE POWOŁANIE DO GŁOSZENIA – „NAPOMINAJCIE NIEPORZĄDNYCH” – NAPOMINANIE NIE JEST POWSZECHNYM NAKAZEM – PUBLICZNE NAPOMINANIA NIE POWINNY BYĆ CZĘSTE – „PATRZCIE, BYŚCIE NIE ODDAWALI ZŁEM ZA ZŁE” – POBUDZANIE DO MIŁOŚCI – „SPOŁECZNE ZGROMADZENIE NASZE” – RÓŻNORODNOŚĆ I CHARAKTER NASZYCH ZEBRAŃ – DOKTRYNY SĄ NADAL KONIECZNE – MOŻLIWOŚĆ ZADAWANIA PYTAŃ – PRZYKŁADY POŻYTECZNYCH ZEBRAŃ – „NIECH KAŻDY BĘDZIE DOBRZE UPEWNIONY W UMYŚLE SWOIM” – POSŁUGI POGRZEBOWE – DZIESIĘCINY, ZBIÓRKI PIENIĘDZY, DOBROCZYNNOŚĆ.

      Zastanawiając się nad tym zagadnieniem dobrze jest mieć na uwadze jedność Kościoła oraz to, że chociaż na całym świecie jest tylko jeden Kościół, to jednak w innym znaczeniu tego słowa każde odrębne zgromadzenie, każda grupa wierzących reprezentuje cały Kościół. Każde oddzielne zgromadzenie [ekklesia] powinno zatem uważać Pana za swą Głowę, zaś dwunastu apostołów za dwanaście jasno świecących gwiazd – nauczycieli, których Pan trzymał w swej ręce i którymi kierował, używając ich jako swych rzeczników do nauczania swego Kościoła w każdym miejscu, podczas każdego zgromadzenia przez cały wiek.

      Każde zgromadzenie [ekklesia], nawet jeśli składa się z dwóch albo trzech osób, powinno uznawać wolę Głowy wobec wszystkich swoich spraw. Powinno ono trwać w poczuciu jedności ze wszystkimi zgromadzeniami [ekklesia] tej samej „kosztownej wiary” w ofiarę drogiego Odkupiciela i w obietnice Boże – widoczne na każdym miejscu. Z upodobaniem powinno dowiadywać się, jak mają się inne zbory

poprzednia strona – następna strona