6 tom paruzyjny – wykład VII – str. 368
Prawo Nowego Stworzenia
Przyjmując przebaczenie w Chrystusie, przyznaliśmy, że zmęczył nas grzech i że nasza wola, rozpoczynając nowe, sprawiedliwe życie, umarła dla grzechu. I tak jak nasze życie dla Boga i sprawiedliwości, właściwe Nowym Stworzeniom, oznaczało śmierć dla grzechu, tak i ewentualność ponownego życia dla grzechu – w tym sensie, że nasza wola, serce i miłość skierowałyby się ku grzechowi i niesprawiedliwości – oznaczałaby niezawodnie, że umarliśmy jako Nowe Stworzenia i że nie zaliczamy się już do ludu Bożego jako Nowe Stworzenia w Jezusie Chrystusie, dla których stare rzeczy przeminęły, a wszystko, przynajmniej w zakresie woli, stało się nowe.
Powinniśmy jednak na chwilę się tu zatrzymać i rozważyć różnicę pomiędzy zwykłym cielesnym uchybieniem a umyślnym odpadnięciem od łaski, kiedy to już zakosztowaliśmy dobrego Słowa Bożego i mocy przyszłego wieku oraz staliśmy się uczestnikami ducha świętego. Z takiego upadku nie można się podźwignąć (Hebr. 6:4‑6, 10:26). Musimy te rzeczy wyraźnie od siebie odróżnić, gdyż są one całkowicie odmienne. Uchybienie ciała oznacza jedynie, że naszym śmiertelnym ciałom przydarzył się upadek przez dziedziczną słabość albo przez zasadzkę Przeciwnika, podczas gdy nasza wola, serce w ogóle tego nie pochwalały albo nie w pełni zgadzały się z ciałem. Należy oczywiście potępiać takie występki i walczyć z nimi, ale czasem, dzięki łasce Bożej, stają się one dla nas pomocą w rozwoju charakteru. Uczymy się wtedy, że nie należy ufać samemu sobie ani chwalić się własną siłą, lecz że zwycięstwo, które pokonuje świat, pochodzi z wiary. Kiedy zatem Nowe Stworzenie ze smutkiem stwierdza, że jego ciało w czymś uchybiło, musi wzmóc czujność względem tak ujawnionej słabości i wzmocnić się w Panu i w sile mocy Jego oraz stać się mniej podatnym na kolejne potknięcia z tego samego powodu.
W ten sposób krok po kroku uczymy się więc jako Nowe Stworzenia, aby nie pokładać naszej ufności w ciele, lecz spoglądać na Pana, od którego przychodzi pomoc w każdej potrzebie. Zawsze pamiętajmy, że wciąż jesteśmy Nowymi Stworzeniami, ponieważ nadal trwamy w zasłudze ofiary Chrystusowej przez wiarę i nadal staramy się wypełniać nasze przymierze miłości ku poświęcaniu