6 tom paruzyjny – wykład X – str. 434
Chrzest Nowego Stworzenia
który oznajmił: „Proroka z pośrodku ciebie, z braci twej, jakom ja jest, wzbudzi tobie Pan; onego słuchać będziecie” (5 Moj. 18:15,18; Dzieje Ap. 3:22). Każdy „prawdziwy Izraelita”, poświęcony już i aż do śmierci związany z Mojżeszem oraz ze wszystkimi w nim zakotwiczonymi nadziejami życia, był w ten sposób o krok od przyjęcia Chrystusa w jego miejsce i jako jego pozaobraz oraz od zrozumienia, że wynikające z Zakonu ich zobowiązania wobec Mojżesza zostały teraz za sprawą Boga przeniesione na Chrystusa, będącego gwarantem Nowego Przymierza, któremu Żydzi zobowiązali się służyć (2 Kor. 3:6).
Z poganami rzecz miała się zupełnie inaczej. Przyjęcie przez nich Chrystusa oznaczało to wszystko, do czego Żydzi zobowiązali się względem Mojżesza, a co następnie przeszło na Chrystusa. Nie powinno nas więc dziwić, że Pismo Święte uczy o dużo szerszym i głębszym znaczeniu chrztu w odniesieniu do wierzących, którzy nie byli Żydami i nie podlegali Zakonowi oraz nie byli związani z Mojżeszem, i dlatego nie zostali przeniesieni od Mojżesza do Chrystusa. Dla nich chrzest oznaczał radykalną zmianę, którą apostoł Paweł zobrazował (Rzym. 11) we wszczepieniu dzikich gałązek oliwnych w dobre drzewo oliwne. Oznaczał on całkowitą przemianę.
CHRZEST W ŚMIERĆ CHRYSTUSA
„Azaż nie wiecie, iż którzykolwiek ochrzczeni jesteśmy w Chrystusa Jezusa, w śmierć jego ochrzczeni jesteśmy?
Pogrzebieniśmy tedy z nim przez chrzest w śmierć, aby jako Chrystus wzbudzony jest z martwych przez chwałę ojcowską, tak żebyśmy i my w nowości żywota chodzili.
Bo jeśliżeśmy z nim wszczepieni w podobieństwo śmierci jego, tedy też i w podobieństwo zmartwychwstania wszczepieni z nim będziemy” – Rzym. 6:3‑5.
My, którzy z natury jesteśmy poganami, najlepiej czynimy, przyjmując to w zupełności wyczerpujące wyjaśnienie prawdziwego chrztu, skierowane przez apostoła Pawła do wierzących w Rzymie. Wielu z nich, jeśli nie wszyscy, było wcześniej poganami,