6 tom paruzyjny – wykład X – str. 447
Chrzest Nowego Stworzenia
zostali wodą i zalecali to innym, nie tylko Żydom, ale i nawróconym poganom. Wykazaliśmy powyżej, że chrzest Pana Jezusa różnił się zupełnie od chrztu Janowego przeznaczonego dla wszystkich Żydów. Chrzest Pana nie był chrztem pokuty na odpuszczenie grzechów. Jan nie rozumiał tego zagadnienia. Nasz Pan, ustanawiając symbol własnej śmierci, nie próbował wyjaśniać zagadnień, których Jan i jemu współcześni nie mogli zrozumieć, bowiem jeszcze nie był dany duch święty, gdyż Jezus nie dokonał jeszcze swej ofiary za nasze grzechy ani nie był uwielbiony, tak by przedłożyć ofiarę w naszej sprawie. Pan Jezus zobowiązał apostołów, a przez nich i nas, następującymi słowy: „Idąc tedy, nauczajcie wszystkie narody, chrzcząc je w imię [z upoważnienia] Ojca i Syna, i Ducha Świętego” – Mat. 28:19‑20. Polecenie to obowiązuje przez cały Wiek Ewangelii i to na jego podstawie odbywa się dziś praca wszystkich służących Prawdzie. Pan nie mówił tu o chrzcie z ducha w Dniu Pięćdziesiątnicy, ponieważ nie było w mocy apostołów chrzcić ludzi w ten sposób. Prawo to posiadał i posiada wyłącznie sam Pan. Apostołowie oraz wszyscy wierni nauczyciele Słowa Pańskiego otrzymali natomiast upoważnienie do nauczania ludzi o łasce Bożej okazanej w Chrystusie, o usprawiedliwieniu, o uświęceniu, o poświęceniu, o chrzcie w śmierć z Chrystusem, jeśli chcieliby oni uczestniczyć w nowej naturze i przyszłej chwale. W skład chrztu wchodził także i symboliczny chrzest w wodzie, który miał być zewnętrznym znakiem dla innych, oznajmiającym wewnętrzne poświęcenie serca osoby wierzącej. Nasz Pan również najpierw w sercu poświęcił się swemu Ojcu, a następnie okazał to poprzez symbol chrztu w wodzie.
Z wszystkich nauk natchnionych apostołów wynika, że rozumieli oni własne i nasze zobowiązanie. Opowiadali ludziom najpierw o łasce Bożej okazanej w dziele odkupienia i zachęcali ich do wiary, która dawała usprawiedliwienie życia. Nakłaniali do pełnego poświęcenia serca, mówiąc: „Proszę was tedy, bracia [już nie grzesznicy, lecz tymczasowo usprawiedliwieni przez wiarę w Chrystusa, a zatem określeni mianem „domowników wiary”, „braci”], przez litości Boże [których część otrzymaliście w swym usprawiedliwieniu],